'' İnsan oturduğu yere göre değil; ruhunu yerleştirdiği yere göre insandır. Ay ışığı seyderken hayranlık duymak, küçük bir çiceğin ahenginde ayda, güneşte ve gökte saklı ahengi hissetmek, bizi çıkabileceğimiz en yüksek tepeye çıkarır. Oradan kainatı seyreder hale geliriz.
**Murat Çiftkaya & Senai Demirci, Mutluluk Öyküleri, sf. 32