Oldest Taha Akyol Reviews
You can find Oldest Taha Akyol quotes, oldest Taha Akyol book quotes, the most impressive sentences and paragraphs on 1000Kitap.
"Her zaman diğer tarafı dinlemek gerekir ki insanları değiştiren şey budur."
İlber Ortaylı ile gazeteci, yazar Taha Akyol'un söyleşilerinin bir araya getirilmesiyle oluşturulan Osmanlı Mirası 12 bölümden oluşuyor.
İlber Ortaylı'nın ailesinden, eğitiminden, tarih alanındaki yatkınlığından bahsedilip daha sonra diğer konulara geçiş yapılıyor. Osmanlı'da Ermeniler'in, Yahudi toplumunun, milli mücadele döneminde hanedan ailesinin tutumunun, Osmanlı'da modernleşme çabalarının ve Milliyetçilik akımının yaygınlaşmasının, İstanbul'un fethinin önemi ve Fatih'in kişiliği, Enderun mektebinin özellikleri, Anadolu'daki Türklerin durumunun üzerinde duruyorlar her bölümde. Özellikle Ermeniler ve Yahudiler üzerinde anlattıkları çok önemli bence İlber Hoca'nın.
Özellikle devlet geleneğinin devam etmesi üzerinde durması çok önemli Ortaylı'nın. Bu gelenek ile yurt dışında saygın konumdayız ve geçmişimizle ne kadar gurur duysak az kalır. Tabi ki hatalar da olmuştur fakat bunları da görmezden gelemeyiz.
Keyifli bir söyleşinin kitaplaşmış halini okumak da çok keyifliydi. Bol bol altını çizdiğim cümleler oldu yine. Sıkılmadan okunabilir bir kitap olmuş. Tarih meraklılarına tavsiye edebilirim fakat anlatılan konularda derinlemesine bilgi sahibi olmak için daha başka kaynaklara da yönelip bol araştırmak yapmak gerekir.
"Türkiye'nin kendisinin bile farkında olmadığı bir özelliği vardır. Sevilen veya sevilmeyen bir ülke olmak önemli değildir. Türkiye dünyanın büyük bir kısmında saygı duyulan bir memlekettir ki bu da gelenekten ileri gelir."
CUMHURİYET'İN BİR BAŞKA TARİHİ
Hukukçu-gazeteci Taha Akyol bir süredir yakın tarihe ilişkin farklı olgu ve süreçleri incelediği kitaplar yayınlıyor. İnceleme konusu kitap da cumhuriyetin 100. yılında yayınlanan ve temel olarak cumhuriyetin ilanına giden süreci daha çok kronolojik dizge, meclis zabıtları, gazete başlıkları ve köşe yazıları üzerinden inceleyen bir metin olarak görülebilir.
Cumhuriyet rejimi ve onun temel kurucu figürü olan Atatürk, halen aktüel-politik tartışma ve ideolojik kamplaşmanın unsurlarından birisi olması nedeniyle objektif bir değerlendirme zemininin oldukça uzağındadır.
Yazar bilinen temkinli uslubu nedeniyle her ne kadar agresif bir dil yerine akademik soğukkanlı bir anlatıyı temel alsa da tarihsel kavgada yerinin sık sık atıf yaptığı İstanbul basını ve bilahare İstiklal mahkemeleri sürecine muhatap olacak Orbay, Karabekir, Adıvar gibi liberal-muhafazakar figürlerin yanı olduğu açıktır.
Kitabın temel tezi, yaygın Kemalist anlatının aksine 1923 Türkiyesinde Cumhuriyet ilanının bir tartışma konusu olmadığı ve cumhuriyete karşı kimsenin olmadığıdır. Bunun yerine muhalif kabul edilen zevat Atatürk'ün kafasındaki otoriter inkılapçı cumhuriyet yerine, kuvvetler ayrılığını esas alan ve bir tür 'itc tahakkümü'nün doğurmayan liberal bir rejim istemektedir. Kitaba ilişkin doyurucu bir sohbet için bkz youtube.com/watch?v=r5didPJ...
Laissez faire, laissez passer
Taha Akyol direkt bu şekilde kendini tanımlar mı emin değilim; lakin açık bir şekilde liberal değerlere sıkı sıkıya bağlı ve bunları kayıtsız şartsız savunan birisi olduğunu anlayabiliyorum bu kitaptan. Bu da ana savunusunun yanında bazı ek savunuları paket halinde yanında getirmiştir kendisine. Bu kitap özelinde en aşikar olanları modernizm ve ekonomik çıkarlar uğruna yapılacak her işin meşrulaştırılması...
Bir Müslüman olarak, Akyol'un istikametini kesinlikle reddediyorum ve karşı çıkıyorum.
"Biz Müslüman'ız, liberal değiliz" diyen hocalarıma selam olsun.
Ama ne yazık ki, sosyolojik açıdan yaptığı gözlemlerde doğru tespitlere varmıştır. Bunlar her ne kadar Akyol'u memnun etse de, beni kederlendiren şeylerdir:
Modernleşme ile birlikte dinin daha çok kültürel bir forma dönüşmesi
İslam nizamından olan şeylerin aşırı ve radikal olarak görülüp bunlardan uzaklaşılması
Müslüman ülkelerin faiz politikaları
Beşerlerin yaşayışlarındaki İslam'dan kopuş
Hariçten bir konuyu da son paragrafa sığdırayım. Eser gazetedeki köşe yazılarının derlenmesi ile oluşturulduğu için çokça mükerrer örnekler ve benzetmelerle doludur, doğal olarak. Çok kısa aralıklarla yazı beklenirse birinden bu durum kaçınılmaz olur. Gazete için belki çok geçerli bu yazın şekli, kitaplar için uygun değildir. Sonuç olarak bu kitabın bütün muhtevası için 40-50 sayfa yeterlidir; belki de derleyicilerin böyle bir çabaya girmesi daha uygun olabilirmiş.
