Tek yapmam gereken bir kitap açmaktı - bir sayfadan diğerine kanayan hikayeleri görmekti. Kağıda oyulan anıları görmekti.
Katlanıp kitap sayfalarının arasına konmuş bir şekilde yaşadım hayatımı.
"Daha ilk günden anlamıştım. Sende bana farklı gelen bir şeyler vardı. Gözlerinde bir kırılganlık. Bir olmamışlık. Dünyadan kalbini nasıl gizleyeceğini hala öğrenememişsin gibi."
Şu an bildiğim bir şey varsa o da bilim adamlarının yanıldığı.
Dünya düzdür.
Biliyorum çünkü tam kenarından aşağıya itildim ve on yedi yıldır tutunmaya çalışıyorum.