Bəzən elə yaşayırıq ki, elə sanırıq hər şey bu şəkildə davam edəcək. Heç nə dəyişmədən, heç ölməyəcəkmiş kimi. Heç itirməyəcəkmiş kimi yaşayırıq bu həyatı. Bədbəxt olduğumuzu düşündüyümüz an, elə hiss edirik ki, bu yaşanmışlıqların ağrısı bir ömür keçsə belə, üzərimizdən silinməz. Biz yaşlanarıq, bu bədbəxtlik də bizimla birgə yaşlanar, amma keçməz, sonlanmaz deyə düşünürük. Xoşbəxt olduğumuzu hiss etdiyimiz an elə düşünürük ki, bu xoşbəxtliyi həyatımızdan bir əl ilə silib kənara atacaq heç bir şanssızlıq yaşamarıq. Bu xoşbəxtlik hissi sona qədər davam edər. Elə düşünərik ki, həyat bizə heç oyun oynamaz, həyat bütün yolları qarşımıza sərər, təki bu xoşbəxtlik hissi üzərimizdən getməsin deyə. Amma hər şey keçǝr, hər şey müvəqqəti bəxş edilər həyatımıza. Bu gün sevdiklərimiz sabah yox olar, "Onsuz yaşaya bilmərəm" dediyimiz insanlarsız həyatda dimdik durmağı öyrənərik. Həyat qəribədir, biz isə həyatdan da qəribəyik..