Çocukluk, Ditlevsen’in otobiyografik eserlerinden olan Kopenhag Üçlemesi’nin ilk kitabı olma özelliğini taşıyor. Bir çocuğun gözünden çocuk olmak, büyüklerin dünyasını anlamlandırmaya çalışmak gibi olgular üzerinde dururken; karamsar ve yalnız bir çocukluk geçiren yazarın hayatına konuk oluyoruz. Konuk edildiğimiz bu hayatta bir eve gidiyoruz, bir aileyle birlikte oturuyoruz masaya ve onları izliyoruz. Yaşından beklenen becerilerin dışına çıkarak şiir yazan, ama çocuk olduğu için dikkate alınmayan ve büyüdüğünde bütün yazılarını bastırmak için kendine söz veren Ditlevsen’le birlikte sallıyoruz ayaklarımızı oturduğumuz sandalyede. Ayaklarımız yere değmiyor olsa da, hayallerimiz bulunduğumuz evin sınırlarını aşıyor.
Keşke çocukluğuma dönebilsem diye iç geçiriyor çoğu yetişkin, oysa hiçbir şeyin farkında olmamaktan ziyade, her şeyin farkında olsak da yola devam edebilmeyi daha iyi biliyoruz çocukken bence, çünkü tek sorumluluğumuz çocuk olmak oluyor o vakitlerde. Çocukluğun geri dönmeyi dileyecek kadar matah bir yer olmadığı düşüncesine gittikçe daha yakın hissediyorum sanırım kendimi.
