“ - Eşim bir yere gittiğinde, evimizin havasını ve ışığını da birlikte alıp götürüyor. Ben de, ürküntü veren bir karanlıkta, yapayalnız, havasız ve nefessiz kalıyorum.”
Bu ne derin bir sevgiydi.
Yakın zamana kadar, bizim soframız aynıydı; hatta aynı kaba ailecek kaşık sallar, tek ekmeği bölüşürdük. Şimdilerde ev genişledi, eşya çoğaldı, ama yürekler daraldı.