Yasemin Acet

"Sana bir reçetem daha var evlat. Ne zaman bir heyecan hissedersen gönlünde, o heyecanı oluşturana sıkıca sarıl. Sana bunu hissettiren şeyde saklı olan sensin, bil. Bil ki; Hayal'e giden gerçeği bulabilesin."

"Sessizlik sense; ömrüm seni susmuş desene.
Sensizlik sessizlikse; ömrüm konuşmaya hasret düşünsene..."

Kağıt hep dinlerdi. Yorulmaz mıydı kalemin sesinden, dertlerinden ya da sevinçlerinden? Kalem hiç kağıdı dinlemez miydi?
Kağıt, kalem demekti. Kalem konuşurdu ve yine kalem susardı.

Bir hüzünlü sesin içine dalıp gidersen şayet, o kurulamayan cümleler senin payındır bil ama sabret!

Yüce Yaratıcının ikimizin zamanına düğüm attığı ne muhteşem bir andın Genç Kadın.

Hayat bazen yenilenen bir tekrar gibidir. Fakat bunu fark eden pek nadirdir.

Kalbimin adresini buldum. Hislerimi çalıştırdım ve geliyorum.Yol kalabalık, yorgun ve kasvetli gözüküyor. Bu yolda tabela içsesin Bir yol görüyorum, uzaktan. Bomboş ve sakin.Davetkar tavrını sunuyor varlığıma. Yol, benim için ayrılmış. Gidiyorum. Bambaşka bir dünyadayım şimdi.Gökyüzü bana gülüyor,selam veriyor serçeler. Beni ve yıllardır bekliyormuş gibiler. Rüzgar şefkatle sarılıyor boynuma. Sana giden yol böylesine güzelse; sen nasılsındır bir düşünsene!

"Bir dert kabuğunun kırılmasıyla zuhur ettin gönlüme
Bir derman çekirdeğinin ruhumda filizlenmesiyle belirdin dünyevi bünyeme
Bir zaman, bin zamana eşit miydi cebirde?
Bir kalbe sıkışan aşk yaşatır mıydı bilimde?
Baki kılan neydi ömrümüzü, bu fani kalpte?"

Hayat bir ana gibiydi. Doğurduğu her günü, geceye kadar büyütüp yokluğa uğurluyordu gözünden akan vedalarla. Kim bilir hangi serkeş rüzgarın derinliğinde saklıyordu elemini.

"Müezzinin sesine kaç dua sıkıştırıyorum bir bilse, kendi sesine ağlardı."