Tanrı Adem'i yarattığında, onu sürekli şarkı söyleyen ve her tarafı parıldayan bir maddeden yapmıştı. Bazı melekler kıskandı ve onu milyonlarca parçaya böldüler, ama o yine de parlıyor ve mırıldanıyordu. Böylece onu kıvılcımlardan başka bir şey kalmayıncaya kadar dövdüler ama her küçük kıvılcımın bir parıltısı ve bir şarkısı vardı. Böylece her birinin üzerini çamurla kapladılar. Ve kıvılcımların içindeki yalnızlık onları birbirlerini aramaya itti.