Zeynep'in kaleminden okuduğum üçüncü roman. Kitabın sonunda hüngür hüngür ağladığımı itiraf etmeliyim.
Oflaz'ın ve Işıl'ın başına gelenler, ikisinin birbirine sıkıca tutunması, birbirlerini gerçekten sevmeleri, her şey çok güzeldi.
Gerçekleri yavaş yavaş öğrenmeye başladığımdaysa resmen yıkıldım. O güzelim dünya değişti. Neden böyle oluyor dedim? Kalbim sıkıştı, nefes almakta zorlanıp endişelenmeye başladım. Şimdi ne olacaktı?
Yazarın kalemi, olayları kurgulayışı diğer kitaplarındaki gibi mükemmeldi. Dedim iyi ki yazmış, iyi ki Oflaz ve Işıl'ı okumuşum.
Okudukça olayları daha iyi anladım. Üzüntüm daha da arttı. Ah Oflaz'ım
Bu romanı herkesin okumasını istiyorum. Kesinlikle tavsiye ederim.
