Çocukluk...
Herkesin içinde kanaması durmamış bir yara.
FARK edilmemiş, olduğumuz gibi kabullenilmemiş çocuklarız biz.
Erkenden büyüyen, sorumluluk alan, sonra da büyüklerimizin bir türlü beğenmediği çocuklarız...
"Çocukluğumu bütün canlılığıyla hatırlıyorum... Korkunç gerçeklerin bilincindeydim. Ancak bildiğimi yetişkinlere belli etmemem gerektiğini de biliyordum, çünkü bu onları korkuturdu."
Şuan tam da beni anlatan ve aynı zamanda beni anlayan bir cümle oldu bu. Hastane odasında büyüyen bir çocuk olarak söyleyeyim : ailemin gördüğünden çok daha fazla endişe, korku ve panik halim vardı. Galiba çocukluk yaşlarında güçlü olmayı öğrenenler, hayat boyu öyle devam ediyor ve o güçlü çocukları gören anne babalar, çocuklarının duygularından oldukça uzakta kalıyorlar. Bazen güçlü olmak, insan psikolojisine ağır geliyor... Şuan tam o psikolojide, o ruh halindeyim...