Küçük Prens'i ilk defa 6. Sınıftayken kitap sınavı olacağımız için mecburen okumuştum. Ve bana çok ağır geldiğini düşünmüştüm. Tabi ki de bunu düşünmemde toplumun düşüncesi de çok etkiliydi. Çünkü sınıftaki herkes aynı şeyi söylüyordu. Ve bu yüzden Küçük Prens benim gözümde her zaman gereksiz bir kitap olmuştu. Ta ki 4 yıl öncesine kadar. Küçük Prens'i çok seven bir kuzenim, bana Küçük Prens'in her sene okunması gerektiğini düşündüğünü söyledi. İlk başta saçma gelmişti. Ama 4 yıldır her sene 1 Ocak'ta tekrardan okuyorum Küçük Prens'i. Bugün 1 Ocak değil. Ama yine de bir değişiklik yapıp okumak istedim. Küçük Prens'i şu an daha iyi anlayabiliyorum, Küçük Prens'in gülüne olan aşkını daha iyi anlayabiliyorum, yetişkinlerin hayatı nasıl daha zor hale getirdiklerini bile (ne yazık ki) anlıyor gibiyim. Kitabı ilk okuduğumda eleştirdiğim çoğu şeyi şu an yapıyorum. Bunu fark etmek ve kabullenmek gerçekten çok zor oldu. Küçük Prens sayesinde fark ettim. Bu mükemmel eserin yazarı Antoine de Saint-exupéry vesile oldu. Ve Küçük Prens, o kadar mükemmel bir eser ki. Küçük Prens çok olgun ve gerçekçi bir karakter bence. Yetişkinler hakkında fazlasıyla doğru düşünüyor. Yetişkinler zorlar. Yetişkinler dünyayı daha da zorlaştırıyorlar, ve ben büyüdükçe bu zorluğun bir parçası oluyorum. Hepimiz gün geçtikçe yetişkinleşiyoruz. Hayatın en zor yanlarından biri de bu olsa gerek.
Mevlana Celaleddin-i Rumi
