Ben burada böyle nasılım ki
Geçmişim urlaşıyor boynumda
Bu şaka değil
Hayretimi kafama kim tükürüyor
Sevgim çok uzaklarda olan ne
Gücü bitmeyen kim ben ondan değilim
Şu güldüğüme bakın
Kimliğime neşe diye kendimi yazıyorum
Nefretsiz gölün parlağı, hani, yurduma koşul
Sırtıma şaka
Kimsem yokmuş gibi halime
kardeşimmişim gibi üzülüyorum
Bektaş şenel
Ben burada böyle nasılım ki
Geçmişim urlaşıyor boynumda
Bu şaka değil
Hayretimi kafama kim tükürüyor
Sevgim çok uzaklarda olan ne
Gücü bitmeyen kim ben ondan değilim
Şu güldüğüme bakın
Kimliğime neşe diye kendimi yazıyorum
Nefretsiz gölün parlağı, hani, yurduma koşul
Sırtıma şaka
Kimsem yokmuş gibi halime
kardeşimmişim gibi üzülüyorum
Bektaş şenel
canım,
uzandığın yerde yazıyorum,
yorgunum pek,
aynada yüzümü gördüm, âdeta yeşil.
havalar soğuk, yaz gelmeyecek.
haftada otuz liralık odun lâzım,
başa çıkılır gibi değil.
demin, sofada iş görürken
battaniyemi aldım sırtıma.
camlar, çerçeveler kırık,
kapılar kapanmıyor.
burda barınmamız imkânsız artık,
taşınmalı,
ev yıkılacak üstümüze.
kiralarsa dehşetli pahalı.
sana bunları ne diye anlatırım?
üzüleceksin.
derdimi kime dökeyim?
kusura bakma.
Gelelim sana, hiç bu kadar susmak istememiştim... Bizim mevzular belliydi de, kafamız karışıktı işte biraz. “Kendi düşmanına kıyamadığında, dostuna hainlik üzerine konuşmaktan da caymalı insan.” demişti Sara hatun. Yani insan ki; omuz omuza yürür, uzun uzadıya böyle yollarda yan yana akar, süzülür ve gider ya hani.
Demem o ki, oğlum Mehmet, “Aynı