Kitapta, "Kurtarma Gemisi" isimli öyle bir öykü var ki abartısız söylüyorum, gözlerimi kırpmaksızın ve "çüşşş... bir insan nasıl böyle bir öykü yazabilir?.." diye düşüne düşüne okudum. Melisa Kesmez bence bu öyküyü Nietzsche'nin tabiriyle "kendi kanıyla" yazmış. Belki de bunu bana böyle düşündüren anlık psikolojimdir ama bu öykü, uzun yıllardır okuduğum en iyi öykü bile olabilir. Uzatmayayım, bir kadının bir kalemi bu denli füze yıkıcılığında kullanması beni benden aldı. Az önce ne okudum yahu ben?.. Vuuuv, estetiğin böylesine zirvesi ha, nirvanası! Hâlâ da şaşkınım.
