Oku oku bitmez :)
"Okumak yazmak kolay mıdır? Liseden sonra yükseği, fakültesi var. Oku oku bitmez."
Sayfa 48 - Can ÇağdaşKitabı okudu
Affınıza sığınarak bu fıkrayı yazmak istedim.
Sandalcının birinin ünü tüm İstanbul'a "Çapkın" diye yayılır.. İşinde gücünde ekmeğinin peşindedir sandalcı.
Eeee!.. Söylenti o ki, sandalına binen hiçbir kadının elinden kurtulma şansı yoktur.
Bunu duyan zamanın biraz da feministi, dişli bir kadın:
— Olur mu canım öyle şey. Ben bindiğim gibi inerim. der.
O hırsla gider bulur sandalı ve biner:
— Çek Göksu'ya! der.
Çekmeye başlar sandalcı, kürekleri..
Kadın da sandalcıyı incelemeye alır tabii..
Sandalcı kadına hiç bakmadan kürek çekerken, kendi kendine de mırıldanıyormuş..
— Derler, derler, derler!
Bir, üç, beş.. Kadın dayanamamış:
— Ne derler be adam? Ne derler?
Sandalcı kadına bakmış, bıyığını burmuş ve gülmüş:
— Valla güzelim, sen bu kayığa bindin ya! Vermesen de, verdi derler!
(Önyargıların dedikoduyla buluştuğu ortamlarda insanların düşüncelerinin ne olabileceğini anlatan kıssada hissedir.)
(Alıntı)
Şuraya günün anlam ve önemini açıklamak için yazılar yazayım desem, aklıma hep hakkınızın yenilmesi ile alakalı veya zorlaşan çalışma şartları ve yanı sıra eğitimde şiddete kadar bir sürü konu geliyor. Lakin bunları buraya yazmak sadece bilineni yazmaktan öte geçmiyor. Yalnızlaşan insan toplumunda iltifat eden, değerinizi bilen veya yüzünüzü güldüren insanlar var mı bilmiyorum ama iyi ki varsınız. Sevdiğiniz insanlarla, sevdiğiniz çalışma koşullarında yüzünüzün gülmesi dileği ile. 🌺 iyi ki varsınız, öğretmenler gününüz kutlu olsun.
On üç günün anıları...
Yazmazsam çıldırabilirim bir hastane odasında...
İnsanın tüm dünya dertlerine rağmen sığınacak bir liman bulmasıdır günlük yazdığı satırlar...
Herkes "ne yazıyorsun o kadar?" diyor da, bir Allah kulu da çıkıp; "neden yazıyorsun?" demiyor...
Hiçkimse bu soruların cevaplarını umursamıyor zaten...
Sevmiyorum bu "sağlık bakanlığı" damgalı nevresimleri, odada bir saat var, 6.38'de durmuş. Gözüm 9'un üzerinde bir bıçak gibi duran saniyenin üzerine takılıyor. Sanki can havliyle bir gayret, tırmanmaya başlayacak yukarı doğru... 10, 11, 12...
Ama gitmiyor...
Benimki nafile bir bekleyiş. Kalp nakli bekleyen bir hasta gibi asılmış duvara. Bir kalem pil taksalar, yeniden çarpmaya başlayacak saatin kalbi. Sıra gelmiyor ona bir türlü. Acil servisin kantininden bir pil alıp takmak istiyorum, nakil sırası beklerken ölmesin diye. Sanki onu çalıştırabilirsem, kalp yetmezliğinden kaybettiğim babam geri gelecekmiş gibi. Babamı da en son bu nevresimlerin içinde yatarken görmüştüm. Sonra "elimizden geleni yaptık" diyen kardiyologların çaresiz bakışları eşliğinde ve bir merasim havasında çıkarmışlardı babamı o damgalı çarşaflara sararak. İki ucundan bayram şekeri gibi bağlayıp.
Bu kez annemin yetmeyen nefesine rüzgar olmak istesem de, benden gelen en fazla cılız bir esinti oluyor...
Kimseler uzun yazıları okumadığı için, böyle rahat rahat içimi döküyorum. Yazmak en büyük özgürlüğüm.
"Gülün tam ortasında ağlıyorum..."
Entel Hâdi Entel Hakk Leysel Hâdi illâ Hû
‘‘ Rehber olan Sen’sin, Hakk olan Sen’sin. Sen’den başka rehber yoktur ’’
