Kendime Düşünceler
.
Akımına düşen, merak ettiğim bir konu olmuştur hep :
Okumak, yazmak ve öğrenmek bir tutkudur, hayat boyu devam eden bir öğrenme, bu tutku sayesinde ne olduğumuzu biliriz, kendimize bakarız, kendimize kalırız, bütün kasvetli şeylerin etkisinden kurtuluruz özetle...
Kendimin de şahitlik ettiğim, o kadar meftun bir tutkuyla yazan okuyan arkadaşlarım vardı. Gün geldi bıraktılar, sessizce gittiler, hüzünlü bir 'Allahaısmarladık' sözüyle sessizce gittiler.
En çok şahit olduğum sebeb; evlilik ve artık içinden gelmeyen bir sebeple yoruldum sebebiyle ayrılanlar oluyor.
Kanımca; insan okuduğu kitaplardaki hayatı, sevgiyi belki de aşkı yaşamak isteyebilir. Belki de en çok sevdiği bir kitabın dünyasında olmak arzusuyla hep umutla okumuş yazmıştır.
İnsan neden vazgeçer yazmaktan hatta okumaktan ?
Onu güçsüz bırakan, dünyasına yalnızlığa bırakan, yaşamak istediği hayatın yüzünü göstermemesi mi ?
Ya da tek kelimeyle acz içinde kalıp kahırla kapılarını kapatmak mı ister?
...
Ama aforizmanın edebiyat için bir tehlike olduğuna dair görüşünüze bütünüyle katılamayacağım. Hem biyolojik yoksunluklar hem de politik saçmalıklar yüzünden bilginin, başka bir deyişle ‘asıl olanın uzağında yaşamak zorunda kalan bizler, birkaç cümle boyunca da olsa bilginin sahibiymiş gibi, asıl olanın ne olduğunu biliyormuş gibi davranamayacaksak yazmak, edebiyat ne işe yarar! Hayatın anlamını, evrenin başka bir yerinde bizimkine benzer bir yaşamın olup olmadığını, kapitalizmin işleyişindeki şeytani süreçleri bilmemeye katlanabilecek bir insanın hem aklından hem de vicdanından şüphe etmek gerekir. Aforizma belki bilmek demek değildir ama bilmek çabasıdır, ona en azından bir başlangıç önermesine verilen değeri vermek gerekir. Şu da yeteri kadar açık değil mi: Aforizma modern insanın kullandığı bir ağrı kesicidir. Hiç olmanın ağrısını dindirir. Sonra ağrı yine başlar.
Cimri ~Moliére
Büyük bir keyifle okuduğum güzel bi eser oldu. Tanıdığım bütün cimleri unuttum Harpagon ile tanışınca. Insan para karşılığında özgürlüğünden vazgeçer mi? Demek vazgeçebiliyor. " Insan yemek için yaşamaz,yaşamak için yer." Sözünü ocağa büyük harflerle yazmak isteyen biri artık sizin düşünün 5 perdelik eğlence dolu bi kitap herkese tavsiye ederim. 
Cimri
Hıh! Hayat kitaplardan ibaret değil kızım. Hayat! Hayat! Nasıl desem? Yaşamak lazım. Olmadı. Neden? Çok muğlak. Yaşamak, evet, ama nasıl? Bir ağaç gibi tek ve hür, bir orman gibi kardeşçesine. Reçeteler karın doyurmuyor hocam. Mesele şurada; yaşamak, evet, yemek, içmek, gülmek, eğlenmek, ağlamak, çocuk büyütmek, sınavdan geçmek, uçağı kaçırmak, yemeğin altını yakmak, sevişmek, özlemek, iki satır bir şey yazmak, güzel bir filimden yağmurlu bir geceye çıkmak, dua etmek, hastalanmak. Yeter artık sayma, sonu yok bunun. Netice şu: Hayatın bir mânası olacak, maddi-manevi. Mâna mı? Mâna şairin karnındadır be hoca. Suna kalktı. Gidip kendine şöyle uyku kaçıran bir çay koydu. Geldi balkondaki sedire çöktü. Küçük radyosunu açıp bir klasik müzik buldu. Müziğin dalgaları arasına daldı, kayboldu.
Mobbing Bank Diyor ki;
Mutluluk Anlık, Mutsuzluk Süreklidir
Düşünce ve duygularda insana küser.
Hemen ön yargı koymayın. Böyle bir şey olabilir mi demeyin.
Bir söz aklıma geliyor, onu o an yazacak bir kağıt kalem bulamıyorum. Sonra yazarım diyorum.
İkinci Adam YayınlarıKitabı okudu
