Mektubun gecikti gene. Belki de ne yazacağını kestiremiyorsun ! Oysa adını yazman yeter.
Görünce içim aydınlanıyor.
AHMED ARİF
32’ de Elazığ cezaevinde bir Memedimiz vardı bizim. Kara kavruk oğlan. Sovyet sınırındaki bir karakolda askerlik yapmış. Sonra gelmiş memlekete; bir gün kahvede, ’’Rusların karakolları fena değildi, aç değildiler,’’ gibi bir söz etmiş. ‘’ Komünist oldun.’’ deyip bizim yanımıza tıktılar bunu. Beş vakit namazında. Cin gibi bir oğlan. ’’ Okuman yazman var mı?’’ dedik. ‘’ Harfleri tanıyorum da bir birine vuramıyorum ‘’ dedi. Okuyamıyordu. Epey kaldı bizimle…. Bir gün ‘’ Ne vakit gözü açılacak,ne vakit gerçekleri görecek bu halk ‘’ gibisine dertleşiyoruz.. ’’Baba.’’ dedi, ‘’ bu millette benim gibi, harfleri tanıyor da bir birine vuramıyor.’’
Sayfa 124Kitabı okudu
Yaz! Mutlaka yaz! Utanma,korkma. Edebiyat güzel şeydir, yaz !.. Senin yazman lazım. Yazmak iyi bir şeydir. Ne yazarsan yaz. Çünkü herşey yazıyla başlar. Arkadaşının yazısı üzerine yaz, dostuna övgüler yağdır, yazarlığına methiyeler düz. Birbirimizi övmeliyiz, birbirimizi övmeliyiz ki yücelebilelim. Övgü,yiğidi kamçılar...
Sayfa 32
Anısı önünde sevgi ile...
Cin gibi bir oğlan. ‘Okuman, yazman var mı?’ dedik. 'Harfleri tanıyorum da birbirine vuramıyorum.’ dedi. Okuyamıyordu. Epeyi kaldı bizimle… Bir gün 'Ne vakit gözü açılacak, ne vakit gerçekleri görecek bu halk.’ gibisine dertleşiyoruz. 'Baba’ dedi, 'bu millet de benim gibi, harfleri tanıyor da daha birbirine vuramıyor.’”
#VedatTürkali - Bir Gün Tek Başına