“Ruh, insanların aklı aracılığıyla nefes aldığında deha, iradesi aracılığıyla nefes aldığında erdem, şefkati aracılığıyla nefes aldığında ise sevgidir.”
“Toplumu ayıplıyorum, yalnızlığı kucaklıyorum
yine de bilge olanı, güzel olanı, asil ruhlu olanı görmeyecek kadar vefasız, değilim; zira zaman zaman da olsa kapımdan geçiyorlar.”
“Dünyayı yine benim için yeni bir yer kılan bu duygu emareleri kadar hoş olan başka ne var ki? İki kişinin bir düşüncede, bir duygusa sağlam ve sarsılmaz bir biçimde karşılaşması kadar enfes olan başka ne vardır? Onların çarpan bu kalbe, kabiliyetli ve hakiki olanın adımlarına ve endamına karşı bu yaklaşımları ne kadar da güzeldir! Kendimizi hislerimize bıraktığımızda, dünya değişir. Artık ne kış vardır ne gece. Bütün felaketler, sıkıntılar yok olur, hatta bütün görevler. Akıp giden sonsuzluğu, sevilenlerden yayılanlardan başka hiçbir şey doldurmaz. Bırakın ruh, kâinatta bir yerlerde dostuyla yeniden bir araya geleceğini, o zamana denk tek başına binlerce yıl memnun ve neşeli olacağını bilsin.”
“Sözü edilenden çok daha fazla iyilik var dünyada. Bencilliğin insanı ürperten gündoğusu rüzgarları gibi dünyanın içine işlemesine rağmen, bir sevgi elementi bütün insanlık ailesine saf eter gibi nüfuz etmiştir.”
“Uygar insan at arabası yaptı ancak ayaklarını kullanamaz oldu. Koltuk değneklerinden destek alıyor, ancak kaslarının pek bir desteği yok. Cenevre yapımı iyi bir saati var, ancak güneşe bakarak saati söyleme becerisini kaybetti.”