Mən bu ağlamalı, mən bu gülməli
dünyaya ağlayıb-gülməyə gəldim.
Bir dünya tapılmaz bundan ölməli,
mən də tamahlanıb ölməyə gəldim.
Həla bu dünyada izim yoxuydu
Hər seyi görürdüm, gözüm yoxuydu,
Həla ruhum vardı, özüm yoxuydum.
mən bura özümü görməyə gəldim.
Mənə də yer çatar, dünya dar deyil,
Biz balıq deyilik, dünya tor deyil,
"Allah göydən baxır, Allah kor deyil!"
sizə bunu xəbər verməyə gəldim
Ramiz Rövşən
hani çöp kutusu dolar daha fazla yer açılsın diye üzerine bastırırsın ya kafamın içi aynı öyle şu an
Əhali bizi müharibəyə yola salarkən üzərimizə güllər atırdı. Bizə xeyir-dualar verir, xoş sözlər deyirdilər. Özümüzü qəhrəman kimi hiss edirdik, qürurlanırdıq. Gələcəyimizi təmamilə unudub anın dadını çıxarırdıq. Gödəkçələrimizin döş cibinə çobanyastığı qoymuşdular, yəni ürəyimizin üstünə. Uzun müddət keçdi. Döyüşün qızğın zamanlarında gül qoyduqları yer qana boyandı. Vurulduğumuz an yerə düşdük və yerindəcə həlak olduq. Bir müddət keçəndən sonra biz torpağa qarışdıq. Bir məzarımız da yoxdur ki, kimsə gəlib gül qoysun. Amma öldüyümüz yerdə güllər bitdi. Bilirsiniz niyə? Çünki biz günahsız idik. Öldürdüyümüz təqdirdə günahsız idik biz. Çıraqlar söndürürdük və bizim də çırağımız söndü. Eynilə bizi öldürənlər də günahsız idi. Amma onlar evlərinə qayıtsalar boyunlarında olmayan günahların əzabını çəkəcəklər. Çünki ölənlər daha şanslı idi.