Anı
çocukken şuan olduğumdan daha meraklıydım ve daha çok kitap okurdum. haliyle aklımda sürekli sorular döner dururdu, ben de hevesle heeppsini babama sorardım:) o da çok doyurucu ve enfes cevaplar verirdi. gözümde babam "dünyanın en bilgili insanı"ydı, eh evimizde de salonun duvarını boydan boya kaplayan kütüphanesi vardı. öyle ki
Yitik Gözün Boşluğunda
Küçük bir çocukken -kulağıma komik geliyor doğrusu ama ben de bir zamanlar küçük bir çocuktum- dünyanın kahverengi gözlülere değişik görünüp görünmediğini merak ederdim. Benim gözlerim mavi-gri, aslında maviden çok gri. Çok satan aşk ve casus romanlarının erkek kahramanları, hep sert ve keskin bakışlı, ''karakter sahibi'' ve her nedense gri gözlüdür. Polisiye romanlarda da katillerin çoğunun gri gözlü olduğu istatistiksel olarak saptanabilirdi herhalde; gri, şüphenin, esrarın, tıkır tıkır işleyen ölümcül bir beynin rengi olarak sunulur. Artık yeterince büyüdüm, en azından dünyayı başkalarından farklı görüyorsam, bunun nedeninin gözlerimin rengi olmadığını bilecek kadar. Ben büyüdükçe gözlerim de maviden griye dönüştü. Mavi renkli çocuk, duman renkli bir kadın şimdi; gizemli roman kahramanları kadar olmasa bile kuşku dolu üstelik.
Sayfa 15Kitabı okudu
