Günümüz Hakîkât Ehillerinin Yalnızlığı;
"Şahit olduğu ve bir kısmına da ortak olduğu haksızlıklara, adaletsizliklere artık yol vermek istemiyor, bu uğurda bir adım geri atmayı düşünmüyormuş.
Yetti artık diyesiymiş.
Diyesiymiş ama; yanında duracak, ona arka verecek mert, ahlâklı, cesur insanlar nerede?
Ara ki bulasın."
Sayfa 82 - Dergâh Yayınları
Uyarıyı da yasağı da unutmaları an meselesi. Bir gitseler, bir daha dönüşleri yoktu. Bir darbelik takatleri kalmıştı. Öyle vurmalıydı ki bir daha kalkamasınlardı.
Şeytanın sesi, duyulası bütün sesleri bastırdı.
Dedi ki:
Ey Âdem'le Havva!
Dediklerimi hatırlayın bir bir. Vaadlerimi hafife almayın.
Göze almazsanız hiçbir zaman tam anlamıyla bilemeyeceksiniz. Isırın, sakın korkmayın. Atın korkularınızı bir tarafa.
Bunu derken meyvelerden bir tanesini eşi görülmemiş bir hevesle ısırdı. Bakın, dedi. Bakın, işte hiçbir şey olmuyor. Aramızda ne fark var ki bana olmayan size olsun? Eşit bile değiliz. Hani ya siz en üstün olarak yaratılmışsınız.
Ağzının kenarlarından yasak meyvenin yapışkan sıvısı akarken ilave etti: Melekleşmenin bedeli ağırdır ama melek olmak ancak bu bedeli ödemeyi göze alanların hakkıdır.
Her şeyi bilmek ve sonsuzluk.
Neredeyse Tanrı gibi! Öyle değil mi?
Devam etti:
Yemin ederim ki. Durdu ekledi;
O'nun adı üzerine yemin ederim ki, hiçbir şey olmayacak.
O'nun adı üzerine inanın bana.
Bu yetti.
Ayağı kaydı Adem'in, bir güzellik yanılgısına düşüverdi.
Bir ebedilik vaadine inanırken, O'nun adına içilmiş bir yemine kanarken. Yolları önce meraka, sonra vesveseye uğramıştı.
Toprağında acelecilik, mizacında sebatsızlık vardı Âdem'in. Ahdinde vefasız, varlığında azimsiz ve kararsız çıktı. Ve ki sözdü bu nihayetinde, unutması vardı. Öyle bir unutmak ki bütün bir insan soyu hatırlasındı.
Bu güçlü merak, bu baskıcı vesvese, bu önlenemez arzu her şeyi unutturdu.
