BU COĞRAFYA BİZE NEDEN BOYNU BÜKÜK OLMAYI GEREKTİRİYOR ?
Yılmaz PÜTÜN ya da bilinen ismiyle Yılmaz GÜNEY.
Bu romanında, memleket özlemini ve sevgisini; doğup büyüdüğü Yeniceyi, Adana topraklarını, o topraklarda tanıyıp, sevdiği ve saydığı insanları ve hayatlarını muntazam bir gerçeklikle dile getirir.
"Herkesin özlediği, düşlerini kurduğu bir şehir vardır. Ben Adana 'yı severim. İşte orada,
Yaşar Kemal sonrası direkt Yılmaz Güney kitaplarına ve kitaplaştırılmış senaryolarına geçecektim ancak şöyle iyi bir Yılmaz Güney incelemesi okuyarak başlamadan da geçemedim. İşte bu süreçte bu kitabı okumak çok daha iyi oldu. Beklenen bir filmin fragmanı şeklinde değerlendirebiliriz. Fragmandan sonra neler hissettiğimizi de ayrı ayrı
6.5/10
Yılmaz Güney, sinemasını ayrı tutarak söylüyorum, bende saygı uyandıran bir isim değildir. Sebepleri malûm. Sırf ideolojik duruşu sebebiyle bu kadar el üstünde tutuluyor olmasından bir miktar rahatsız bile olduğumu itiraf etmeliyim. Fakat onu daha önce hiç bir "baba" olarak düşünmemiştim. Kendi kızının kaleminden, onun yokluğuyla büyüyen, varken bile onun özlemini çeken kızından Yılmaz Güney'in babalığını okumak ilginçti. Çocukken babasına duyduğu öfkeyi, yalnız geçirdiği günleri, babasına babası hayattayken duyduğu özlemi hatırlayıp yine de yetişkin hâli ile onu affettiğini, onu her şeye rağmen ne kadar sevdiğini gördüm. Aile garip bir bağ...
Kitabın dili sade, çok kolay okunuyor, fakat biraz "Olayları öylece sıralıyor," gibi hissettirdi bana. Ama zaten edebî bir eser beklentisiyle okumadığım için çok da takılmadım. Gerçeklik yeterince etkileyici. Sevdim.
Çirkin Kral
Türk sinema tarihinin en tartışılan figürü, gerçek bir sinema emekçisi Yılmaz Güney’den bahsedeceğimi anlamışsınızdır sanırım.
Kimine göre sinema dahisi bir sanatçı, kimine göre duygu sömürüsü yapan arabesk bir varoş insanı.
Kimine göre kaba saba bir mahalle kabadayısı, kimine göre bağrı yanık bir Anadolu delikanlısı.
Kimine göre eli silahlı
“Nevşehir Cezaevi’nde, siyasiler koğuşunun en dip köşesinde, rutubetli bir duvara komşu bir ranzada, geceli gündüzlü on altı aylık bir çalışmanın ürünüdür. Ranzamdan hiç indirmediğim küçük bir masam vardı. Yatma zamanı gelince, ayak ucuma çeker, ayaklarımı altına sokar, uyurdum. Çoğunlukla, anlattığım insanları görürdüm düşlerimde, onlarla yaşardım.” Yılmaz Güney (Pütün) tam da bu şekilde özetliyor eserini.
1972 Orhan Kemal Roman Ödülü’ne layık görülmüş olan bu harikulade kitap; hayatın gerçeklerini, gerçeklerin geniz yakan ve yutkunma gereği hissettiren o acılığını, varlık ve yokluk arasındaki o uçurumu uzun uzadıya, üstelik insanın yüzüne bir tokat gibi çarparak anlatıyor!
Kitabın son sayfasına geldiğinde insan kendinden utanmaya başlıyor. İstek ve arzularının ne kadar boş, ne kadar kendini bilmez ve ne denli doyumsuz olduğunu fark ederek bunca zaman aklından geçirdikleri için isyan ediyor. Arkadaşlığın, dostluğun, sevginin, tutkunun ve bu bağlamda insan karakterinde varolan hırsın ne denli güçlü duygular olduğunu anlatıyor bu kitap.
Gerçeklerle yüzleşirken adeta dayak yemiş gibi olacaksınız, yumruklarınızı ve dişlerinizi sıkın. Zira siz evinizde uzanıp yahut kahvenizi alıp otururken okuyacak olduğunuz böylesi bir eser, size bu devasa dünyadaki benliğinizi ve o devasa büyüklükteki egonuzu sorgulatacak..
Yılmaz Güney 'i bir de kızının bakış açısından görmek gerek. Kitapta ki kız çocukluğundan ve gençliğinden çokça bahsetmektedir. Tabi annesine olan bağlılığı da kitapta kendini bariz belli etmektedir.