Cân yine bülbül oldu hâr açılıp gül oldu
Göz kulak oldu her yer her ne ki vâr ol oldu
Uyandı çün nâr‐ı aşk kaynadı ebhâr‐ı aşk
Her yanaya çağlayup akdı gözüm sel oldu
Gönül ol bahre daldı dilim tutuldu kaldı
Girdim anın zikrine a'zâlarım dil oldu
Ferhad bugün ben oldum varlık dâğını deldim
Şîrin'ime varmaya her cânibim yol oldu
Geç âk ile kâradan halkı bırak âradan
Niyâzî dön buradan durma sana gel oldu''
Gül ile Bülbül
Rivayettir ki gül yaratılan ilk çiçektir. Bütün çiçeklerini imparotiçesidir. Ona bir bakan hep bir daha bakmak ister, güzelliği ile büyülenirdi. Rengi ise kardan bile daha beyaz bir beyazdı. Bu güzelliği yüzünden herkes dalından koparmak isteyince tanrıya onu koruması için dua etti. Kimsenin ona yaklaşmasını ve dalından koparmasını istemiyordu. Ve böylece gülüm çevresine sert dikenler ekildi. Bir tek ona zarar vermeyen dikenler onu herkesten korumak içindi. Ona yaklaşmak, dalından koparmak, hatta koklamak isteyene dahi izin vermedi gül. Dikenlerini herkese batırdı yalnızlığı ile mutluydu.
Ta ki etrafında öten billur sesli bir bülbül görene kadar.
Gül bülbülün sesine, bülbül ise gülün güzelliğine mest olmuştu. Bülbül öttü, gül izledi. Gül salındı bülbül izledi.
Uzaktan bakmak yetmedi bir süre sonra, bülbül yavaşça kondu gülüm yamacına, ilk defa dikenlerini kimseye batırmak istemeyen gül çaresizdi. O yanına gitse can yakacak, bülbül onun yanına gelse canı yanacaktı. Bir süre yine birbirlerine uzaktan baktılar. Ama artık buradan bakmakta yetmiyordu. Aşk; doyumsuzdu.
Gül kendini çektikçe, bülbül daha da sokuldu. Gülz benim dikenlerim senin canını yakar dedikçe bülbül gövdesindeki dikenlere daha sıkı sarıldı. Ve en nihayetinde gülüm dikeni bülbülün gövdesini paramparça etti. Bülbülün gövdesinde akan kan kar beyaz gülün yapraklarına bulaştı. O günden sonra göğsündeki acı ve yanık sesi ile Ahu zar etti bülbül. Gül'ün ise bütün beyazlığı kayboldu. Yaprakları kan kırmızıya boyandı. Bülbülün göğsündeki acı ikisini de yaktı.🌹
Rivayet odur ki; gül yaratılan ilk çiçektir. Bütün çiçeklerin imparatoriçesidir. Ona bir bakan hep bir daha bakmak ister, güzelliği ile büyülenirdi. Rengi ise kardan bile daha beyaz bir beyazdı. Bu güzelliği yüzünden herkes onu dalından koparmak isteyince tanrıya onu koruması için dua etti. Kimsenin ona yaklaşmasını, dalından koparmasını istemiyordu. Ve böylece gülün gövdesine sert dikenler ekildi. Bir tek ona zarar vermeyen bu dikenler onu herkesten korumak içindi. Ona yaklaşmak, dalından koparmak hatta koklamak isteyenlere dahi izin vermedi gül. Dikenlerini herkese batırdı. Yalnızlığı içinde mutluydu.
Ta ki etrafında öten billur sesli bir bülbülü görene kadar.
Gül, bülbülün sesine, bülbül ise gülün güzelliğine mest olmuştu. Bülbül öttü, gül izledi. Gül salındı, bülbül izledi. Uzaktan bakmak yetmedi bir süre sonra. Bülbül yavaşça kondu gülün yamacına. İlk defa dikenlerini kimseye batırmak istemeyen gül çaresizdi. O yanına gitse can yakacak, bülbül ona gelse canı yanacaktı. Bir süre birbirlerine yine uzaktan baktılar. Ama artık buradan bakmak da yetmiyordu.
Aşk; doyumsuzdu.Gül kendini geri çektikçe bülbül ona daha da sokuldu. Gül, benim dikenlerim senin canını yakar dedikçe bülbül gövdesindeki dikenlere daha sıkı sarıldı. Ve en nihayetinde gülün dikeni bülbülün göğsünü paramparça etti. Bülbülün gövdesinden akan kan kar beyaz gülün yapraklarına bulaştı. O günden sonra göğsündeki acı ve yanık sesi ile ahu zar etti bülbül. Gülün ise bütün beyazlığı kayboldu. Yaprakları kan kırmızıya boyandı. Bülbülün göğsündeki acı ikisini de yaktı.
-Bülbül kapanı
Gül olanın aslı güldür, Peygamber'in nesli güldür Girdim şahın bahçesine cümlesi aşı güldür gül.
Asmasında gül dalları, kovanında gül balları Ağacıda gül halleri sevri çınarı güldür gül.
Açıl gel ey gonca gülüm, ağlatma şeyda bülbülü Şu inleyen garip dili, ah û efganı güldür gül.
Gülden terazi yaparlar, gül ile gülü tartarlar Gül alırlar, gül satarlar, çarşı pazarı güldür gül.
Gel ha gel gül ey Nesimî, geldi yine gül mevsimi Bu feryad bülbül sesimi, sesi feryadı güldür gül.
Sayfa 137 - Kapı
Seni bana düşman ediyorlar
Etme,dinleme
Canımı bana düşman ediyorsun
Etme,söyleme
Sen topraksın o dikensiz gül
Bense yapraktım hani
Beni bülbül etme
Sen asmaysan o üzümdü
Cân yine bülbül oldu hâr açılıp gül oldu
Göz kulak oldu her yer her ne ki vâr ol oldu
Uyandı çün nâr‐ı aşk kaynadı ebhâr‐ı aşk
Her yanaya çağlayup akdı gözüm sel oldu
Gönül ol bahre daldı dilim tutuldu kaldı
Girdim anın zikrine a'zâlarım dil oldu
Ferhad bugün ben oldum varlık dâğını deldim
Şîrin'ime varmaya her cânibim yol oldu
Geç âk ile kâradan halkı bırak âradan
Niyâzî dön buradan durma sana gel oldu
Gül Yüzlülerin Şevkine Gel
youtube.com/watch?v=batprwi...
Gül yüzlülerin şevkine gel núş edelim mey aman aman
Gül yüzlülerin şevkine gel núş edelim mey
İşret edelim yar ile şimdi demidir hey aman aman
İşret edelim yar ile şimdi demidir hey
Bu kavli sürahi eğilip sagara söyler, ne der
Adilleredir, nâtenedir natenedir ney aman aman
Dümderelâdir, natenedir
.... YERİ VAR
Tîr-i müjgânlarınun zahm-ı cigerde yeri var
Hâr-ı gülzâr-ı gamun ol gül-i terde yeri var
Sulb-ı fâsıkdan olur tâlih ü sâlih mevlûd
Güher ile şererün kalb-i hacerde yeri var
Şerha-i zahm-i derûndan be-der olmaz 'aksi
Beyt-i berceste-i ebrûnun eserde yeri var
Benzer ol sünbüle kim şîşeye vaz' itmişler
'Aks-i gîsûlarınun dide-i terde yeri var
Pâk tıynetler olur pest ise de kadri bülend
Düșse de turrelerün pâyüne serde yeri var
Hâlün ol merdüme ki çeşm-i melahatdür kim
Sâha-i dîde-i ashâb-ı nazarda yeri var
Bülbül-i tab'mızun șîven ü zârisi ile
Yine ey Hayrî çemen-bâğ-ı hünerde yeri var
Feilâtün feilâtün feilâtün feilün
Sayfa 98Kitabı okudu
Olur mı bir gün aceb fasl-ı nev-bahâr-ı ferah,
Eser mi gülşen-i hâtırda rûzigâr-ı ferah . AÇIKLAMA :
Acaba bir gün ferah baharının zamanı gelir mi? ( Acaba ) hatır gülşeninde ferah rüzgârı eser mi?
Cân yine bülbül oldu hâr açılıp gül oldu
Göz kulak oldu her yer her ne ki vâr ol oldu
Uyandı çün nâr‐ı aşk kaynadı ebhâr‐ı aşk
Her yanaya çağlayup akdı gözüm sel oldu
Gönül ol bahre daldı dilim tutuldu kaldı
Girdim anın zikrine a'zâlarım dil oldu
Ferhad bugün ben oldum varlık dâğını deldim
Şîrin'ime varmaya her cânibim yol oldu
Geç âk ile kâradan halkı bırak âradan
Niyâzî dön buradan durma sana gel oldu
Niyâzî-i Mısrî
