Zeyn.
@zeyn_glow
"Hayatımın ana karakteri benden başka kimse değil..."
"𝑪𝒊𝒕𝒚 𝒐𝒇 𝒔𝒕𝒂𝒓𝒔..."
105 okur puanı
Ekim 2022 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
"Hayatımızda olmayan insanları var etmeyi çalışmak bize zarar verir, insanlar gider anılar kalır. Bazen bir kolye bazense bir fotoğraf, canımızı acıtan şeylerle vedalaşmamız gerekir, çünkü bazen vedalaşmaya kıyamadıklarımız sarılamayacak kadar uzakta olabilirler."
"Dertlerimiz aslında bu kağıt parçası kadar hafif. Onları büyüten bizleriz. Saçlarınız her şeyden daha önemli olsun artık. Sevginin ne olduğunu unuttuğumuz bu dönemde nefretler, kavgalar umarım son bulur. Çünkü bazen o kızdığımız insanlar kızamayacak kadar bile yakınımızda olmayabilir."
Okur Takip Önerileri
"Dertlerimiz aslında bu kağıt parçası kadar hafif. Onları büyüten bizleriz. Saçlarınız her şeyden daha önemli olsun artık. Sevginin ne olduğunu unuttuğumuz bu dönemde nefretler, kavgalar umarım son bulur. Çünkü bazen o kızdığımız insanlar kızamayacak kadar bile yakınımızda olmayabilir." Ne güzel demiş değil mi Anıl? Her şey gelip geçici. En çok kendime söyleyeceğim bunları. Takılma, devam et lütfen. İnsanlar kırar, kırıkları toparlamaya uğraşmazlar ama. Dağılır kalbin, paramparça olur ama kimin umurunda? Kendi kalbini kendin önemse. Bazen gerçekten kendine odaklanman gereken durumlar vardır. Yine o anlardasın. Kaybedecek zamanın yok. Toparlamalısın. Onlar seni geride bıraktıysa, sende bırakmaktan çekinmemelisin. Zaman kaybediyorsun sadece. Kendine gel lütfen. İçindeki minik kızın sana ihtiyacı var.
Zeyn. tekrar paylaştı.
bazı insanlar yüzünden gülümsemeye küsmek, sevmeye küsmek, ağlamaya bile küsmek olur mu?
olurmuş...
artık kimseye güvenemiyorum, kimseyi sevemiyorum, kimsenin sevgisine, gülümsemesine, bakışına güvenemiyorum. hep bi şüphe, hep bi güvensizlik... bir insan onu seven birisine niye bunu yapmak isterdi ki?
bir insan niye onu seven birisinin sevgisiyle dalga geçerdi?
seviyordum, çokça...
"sevme artık onu" dedikleri zaman bile seviyordum.
bir gün öncesinden gözlerini alamadığın, bahsedince bile gözünü dolduran birisinden artık gözlerini değdirmek bile istemediğin, bahsi geçince o ortamdan kaçan birisine...
daha nasıl anlatayım kırgınlığımı, sevgimi, güvensizliğimi?
Koşarak kapıdan uzaklaştım. Uzaklaşan sadece bedenimdi. Kalbimin üzerine kırmızı bir halat dolamıştı. Kana bulanmış bir halattı ama ucu ona varıyordu. Kaçınılmaz olanın farkındaydım.
Şu an uzaklaşıyor olsam da eninde sonunda yine ona koşacağımı biliyordum. Bülbülün kaderi buydu çünkü. Gül sessizce salınırken dahi bülbül sürekli ona uçmalıydı. Çünkü hayranlık sevgiye, sevgi aşka dönüştüğü vakit ikisi de yanmaya mahkumdu.
-Bülbül Kapanı
Çayından bir yudum daha alırken oturduğu yerde dikleşti. "Anlatacak bir şeyim yok." derken sesinde ağır bir yaşanmışlık vardı. Bence anlatacak çok şeyi vardı. Keskin kahveler sert ve ifadesiz değildi. Aksine en savunmasız şekilde bakıyordu. "Gördüğün kadarım." diye devam etti. "Bildiğin kadarım. Bir adım var, bir işim, bir görevim, bir de..."
"Bir de?"
Bakışlarını kaçırmadı. "Bir de sen işte." dedi en net şekilde.
Cevap veremedim. Yemek yiyemedim. Çayımdan bir yudum bile alamadım. Sadece ona baktım. Tek bir cümlede ise fazlası ile asılı kaldım. Birde sen...
"Başka bir şey yok." diyerek normal bir döngüdeymiş gibi konuşmaya devam etti. Ben bocalamıştım ama o yine netti. "Davranışlarımdan kendini suçlu hissetme. Dediğin gibi. Garip bir adamım ben Ahu. Çok konuşasım yok. Pek yaşayasım yok da yok. Bir konu da haklısın. Kimseyi dinleyesim de yok. Ama sen uzun uzun şu halının desenlerini de anlatsan," Bir omuzunu belli belirsiz kaldırıp indirdi. "Dinlerim..."
-Bülbül Kapanı
Ama aniden ellerini yakamda, alnını ise alnımda hissedince duraksadım. Hatta bocaladım. Ardından yüzümü sıkıca kavrayan elleri başımı geri atmamı sağlamış, benim seviyeme inmek için boynunu bana doğru eğmişti. Topuklular üzerinde olduğum için boy farkı çok değildi. Gözleri ilk defa bu kadar yakından gözlerime bakıyordu.
Keskin kahveler mideme,
Kalbimde arsızca filizlenen bir çiçek fidesi vardı. Biraz daha böyle sulamaya devam ederse o çiçek açacaktı. İçimdeki sert toprağa ekilen tek tohumdu. Açtığında ben dahi ona nasıl bakacağımı bilmiyordum. Güzeldi ama. Çiçekler masumdu. Tıpkı kurbanlar gibi. Güzel olduğu için koparılırlardı. Tıpkı cellatlar gibi. Benim içimdeki çiçek ise bir güldü. Kimse ona dokunmasın diye gövdesine dikenler ekilen bir gül.
-Bülbül Kapanı
