Berivan
@yinemibekizim
Hemşire
Paü
15 January
20 reader point
Joined on October 2023
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
Belki cıvıl cıvıl, neşeli,mutlu biriydi ama herşey dışardan göründüğü gibi değildi gece olunca kalbiyle arasındaki duvar yerle bir olurdu geriye ise tozlanmış anılar ve gerçekleşmemiş ihtimaller kalırdı
"İnsanların hepsi, süresi belirsiz bir ertelemeyle idama mahkûmdur."
Reader Follow Recommendations
Tutamayanlar romanında intihar ederek yaşamına son veren Selim Işık , güncesinde şunları yazar:
Yatağın içinde, hiçbir şey yapmaya cesaret edemeden korkuyorum. Kafka' nın korkusu gibi değil; insan evrenindeki korkunun hiçliğiyle ilgili değil anlamsız bir korku. Zavallı bir böceğin vücudunda duyduğu ve anlamını bilmediği bir korku. Bitkisel bir korku.
Beni korkutan bu yaşama iç güdüsünü göğsümden söküp atabilsem, ben de çekinmeden, gururla kişiliğimi sürdüreceğim. Fakat eve dönmek bile beni ne pahasına olursa olsun yaşamak isteyen bir solucan yapıyor. İnsanların güneşin ve hareketin olduğu yerde ölüm kavramına daha kolay dayanabiliyorum. Eve dönünce duvarlara, eşyaya sinmiş olan karanlık düşüncelerim üzerime saldırıyor: ölüme evde katlanamıyorum. Meselenin derine inince, beklediğini bulamazsan yıkılıyorsun. Bir silgi gibi tükendim ben. Başkalarının yaptıklarını silmeye çalıştım: mürekkeple yazmışlar oysa. Ben, kurşun kalem silgisiydim. Azaldığımla kaldım. Kuşkulu ve ürkektim. İnsanlara, ancak benim yanımda olduklarında güveniyordum. Benden ayrılınca beni yargılamaya başlayacaklarını ve tekrar bana döndüklerinde artık eski sevgilerinin tükenmiş olacağını düşünerek korkuyordum. İnsanlara çok önem veriyordum aslında. Benim için ne düşünecekler diye içim titriyordu. 
Tutunamayanlar
Herkesin istediği gibi yaşadığı o uzak ülkenin özlemini duyuyorum. Belki de bu ülke çok yakın
Eskiden güneşin doğuşuyla korkularım dağılırdı. Şimdi her sabah yeni korkularla uyanıyorum
Bana yaşamasını öğretmediler. Daha doğrusu, bana her şeyin öğrenilerek yaşanacağını öğrettiler. Yaşanırken öğrenileceğini öğretmediler
Ben, kurşun kalem silgisiydim. Azaldığımla kaldım
Gökyüzü parçasında önemli bir yer tutan şu beyaz buluta benzetiyorum kendimi Olric: esen rüzgâra göre biçim değiştiriyorum.
Sende benimle birlikte soluyorsun sevgilim. Gözlerinin ışığı parlaklığını kaybediyor gözlerinde göremiyorum kendimi, artık kendimi seyretmektende hoşlanmıyorum; aynalarda ,vitrinlerde, su birikintilerinde görmek istemiyorum kendimi
"Beni bir gün unutacaksan, bir gün bırakıp gideceksen boşuna yorma derdi; boş yere mağaramdan çıkarma beni. Alışkanlıklarımı özellikle yalnızlığa alışkanlığımı kaybettirme boşuna"
Ben iç dünyama dönüyorum. Orada hayal kırıklığına yer yok
Bütün rüyalar artık birbirine karışıyor Olric. Düş ve gerçek arasındaki çizgi siliniyor
Ve sen, kendin için dünyadaki en önemli insansın. Öyle olmalısın! Aksi halde yaşadığın hayat senin hayatın olmaz, - mış gibi bir hayat sürersin. Bu yüzden "benim hayatım" diyebilmen "Yaşadım" diyebilmen için her zaman, bu durumda olduğu gibi kimsenin bilmediği bir koşulda dahi, sen kendin için doğru olanı, adil olanı yapmalısın