Bəzən insanın özünə nə qədər yad olduğunu düşünürəm.
Özümüzə bu qədər yadikən hisslərimizi niə göz ardı edirik?
Biz özümüzü robot şəklində eyni şeyi təkrar-təkrar edərkən görürük.Niə?
Zweig “ Olağanüstü Bir Gece’’ əsərində özünə tamamilə yad olan bir fərdin mənəvi oyanışının təsviri əks olunub.
“Gülerek, sohbet ederek dalgalanan bir insan kalabalığın ortasında ben kendi kendimi arıyordum, içimdeki o yitik insanı arıyordum.”
Həyatımızın hansısa məqamında bizi dəyişən,insan olduğumuzu hiss etdirən kiçik də olsa bir an olduğunun fərqinə varırıq. Təqvim həmin “olağanüstü bir gece” ni göstərən də qəhrəmanımız yenidən özünü tapır. O,bu günə qədər həyatının nə qədər boş və mənasız olduğunu aşağıdakı cümlələrlə izah edir:
"Beni bırakan insanlar, gelen giden kadınlar oldu, her defasında odada oturmuş camın dışındaki yağmuru seyreden biri gibi hissettim kendimi; doğrudan yakınımda olan şeylerle bile aramda camdan bir duvar vardı ve kendi irademle onu yıkacak gücü bulamıyordum."
Var-dövlət və izdiham arasında tənha qalan,içində heç bir emosiyanı hiss edə bilməyən, özünü daim ətrafa xoşbəxt kimi göstərmək məcburiyyətində qalan bir insanın hekayəsidir.
Qısa olmasına baxmayaraq həyat və yaşananlar ilə bizi qarşı-qarşıya qoyur.Hal-hazırda oxumayan hərkəsə tövsiyyə edirəm.
Tarık Tufan .. Bazı kitapları okurken hikayeye kaptırırsınız kendinizi.. Anlatılan bütün duyguları hücrelerinize kadar hissedersiniz.. Son iki sayfaya kadar hissettiklerinizi tamamıyla unutun.. Kitabı bitirip, kapağını kapatıp, gözlerinizi yumduktan