Geçmişten bana kalan tek şey acılarım şimdi
Yarattığım cehennemimde yanıyorum
Bir yeni sur daha ekledim bugün ruhumun duvarlarına
Kimseye güvenmiyorum,
Herkese öyle uzağım ki
Artık içimdeki sevgiyi hissedemiyorum
Kalbimin en içinden gelip beni saran o sıcak
his yok oldu
Daha bir duygusuzum, daha da soğuk
İnsanlardan igrenmeye başladım
Hiçbiri tanımaya değer değil gözümde
Hepsi birbirinin kopyası
Ve kalbimin en ortasına koyduğum insanlar,
Onlar yolunu bulup gitti.
Benim bahçeli sokaklarım bir bir soldu arkalarından.
Geriye acı bıraktılar, öfke ve çokça kırgınlık.
Kırdığım kadar kırıldım ve kırıldığım kadar kırdım herkesi.
Ama tek bir şeyi anladım
Kırdığım halde beni terk etmeyecek tek şeyin ailem olduğunu
Kendimi tanıyamıyorum şimdi
Kendime bile yabancıyım
Bir zamanlar sevdiğim yitip giden o insanların eseriyim
Kendimi bu hale getiren bensem, sebebi de onlar.
30.09.2020 / 22.34
Çünkü çok şey burda oluş, çünkü burada herşey
bizi istiyor apaçık, o yitip giden, bize bir tuhaf
dokunan şey. Bizi, hem de en çabuk yitenleri. Bir kez
hepsi, yalnız bir kez. Bir kez, bir daha yok. Evet,
bizler de bir kez. Bir daha yok. Ama bu,
bir kez bulunmuş olmak, bir kezcik de olsa
yeryüzünde bulunmuş olmak, sanma geri alınabilir.
DOKUZUNCU AĞITKitabı okudu
Açık seçik söyleyecek olursak; Enerji ölmez, demektir bu. Enerji yerine ruh kelimesini kullanabilirdik, modern kültür dışında bütün kültürler onun ölümsüz olduğunu kabul ediyorlardı. Ölümle birlikte açığa çıkar ki, her varlığa baştan itibaren nüfuz ederek ona can veren bu öz, yaşamın sonunda yitip gidiyordur. Ama nereye? “Giden” insan, ne olur?
Yaşamın enerjisi herhalde hâlâ “oradadır” insanın, tek bir kuantumu bile yok olmaz fakat tam nerede olduklarını tayin edemeyiz. Sadece bedensel açıdan bile, tam bir ölüm olmaz gibi görünür: Bütün atomlar ve moleküller er geç başka atom ve molekül bileşiklerine aktarılırlar, hiçbiri hiçlenmez.
Bedenin verili biçimiyle varoluşu sona erer fakat bütün bileşenleri başka biçimlere dönüşür. Ruhun enerjisine de aynı şey oluyor olabilir ve enerji yaşlanmadığından, ruh, yaşlanmakta olan bedende bile uzun süre genç hissetmeye devam edebilir kendisini.
Yaşlanan, insanın dışsal görünüş imgesidir, içsel varlığı değil.
BENİM ADIM YUSUF
Yusuf, düzenin tuzaklarıyla dolu sokaklarda, yok edici ve yıkıcı ölümün kıyısında koparılıp umut içeren ve güven veren bir yaşama kavuşturulan bir kimlik. Oturmamış bir kimlik ve kişilik. Yani halkımızın deyimiyle ham bir kişilik.
Sıradan hayatlarda olan insanlara kimlik, güven ve yoldaşlık duygusu kazandıran devrimciliğin Yusuf’ta yarattığı