Züleyha Yusuf'a bir mektup yazmaya başlayınca ;"Yusuf.... "diye başladı . "Yusuf ...." diye bitirdi.Gördü ki hitaptan öteye geçemedi . Anladı ki aşkın nâmesinde ser- nâmeden öte kalem yok. Ve Züleyha ' nın lügatında Yusuf ' tan öte sözcük yok.
Rica ederim. Zeze yok artık. Geçmişteki budala çocuktu o. Bir sokak çocuğu
adıydı.. Şimdi çok
değiştim. Terbiyeli, kibar bir çocuğum ben..."
"Ve hüzünlü. Özellikle hüzünlü. Belki de yeryüzünün en hüzünlü çocuklarından
biri...
Hüzün kendi başına müthiş bir deryadır. Hüzünlenemeyen insan gelişmemiş bir insandır. Kendinden kopukluğunun , içindeki öze olan özlemin farkında değildir.