Paul Lafargue, sanayi devrimi ile gelen fazla üretim ile birlikte çalışmanın kutsallaştırılmasını ve burjuvazinin proleterler üstündeki egemenliğinin arttırılmasını çok çarpıcı bir biçimde eleştirmiştir. Kapitalist düzende çalışmanın kölelikten farklı olmadığını bizlere somut argümanlarla ispatlamıştır. Özellikle din, iktisatçılar ve toplum önderlerinin çalışma kutsiyetinde etkin bir rol üstlendiğini, proleterlerin iş istiyoruz diye eylem dahi yaptığını ve toplumu bir yanılsamalar sarmalına sürüklediklerini gözlerimizin önüne sermiştir.
Çalışmak kötü müdür? Bence değil, Lafargue çalışmaya karşı değildi, emeğin sömürülmesine, sevmediğin işte ömür çürütmeye karşıydı, ödeyemeyeceğin borçlar için kendini paralamaya, anlık zevkler için tüm ömür bir arpa boyu yol alamamaya karşıydı.
Bugünün post-modern yaşamın da Lafargue'ın argümanları birçoklarına ütopik gelecektir ancak hayatın özü minimalist yaşamda gizli olduğuna inanan biri olarak Lafargue gibi düşünenlerin her dönemde ortaya çıkacağını söyleyebilirim. Kapitalist dünyada yaşayan bir proleter olarak, üzerimize çizilmiş beyaz-mavi yaka hapishanelerimizde yaşamaya çalışıyoruz, selam olsun emekçilere, emeğin sömürülmediği geleceklere...
