Mesnevi-i Nuriye, Zeylü'z-Zeyl
Zeval ve fenânın [yokluğun ve geçiciliğin] dehşetini düşünüp korktuğu zaman, saadet-i ebediye ihtimaline kaçar, tekâlif-i diniyenin [dini sorumlulukların] terkinde de âhiretin olmayacağı ihtimaline kaçar. Bu mağlâta [demagoji] ile her iki elemden kurtuluyor.
Sayfa 134Kitabı okudu
Yokluğun cehennemin öbür adıdır
Üşüyorum, kapama gözlerini…
Ard-arda kaç zemheri
Kurt uyur, kuş uyur, zindan uyurdu
Dışarda gürül-gürül akan bir dünya
Seni bağırabilsem seni
Dipsiz kuyulara
Akan yıldıza
Bir kibrit çöpüne varana
Okyanusun en ıssız dalgasına
Düşmüş bir kibrit çöpüne
Yitirmiş tılsımını ilk sevmelerin
Yitirmiş öpücükleri
Payı yok, apansız inen akşamdan
Bir kadeh, bir cıgara, dalıp gidene
Seni anlatabilsem seni
Yokluğun, Cehennemin öbür adıdır
Üşüyorum, kapama gözlerini
Seni, anlatabilmek seni
İyi çocuklara, kahramanlara
Seni anlatabilmek seni
Namussuza, halden bilmeze
Kahpe yalana
Ard-arda kaç zemheri
Kurt uyur, kuş uyur, zindan uyurdu
Dışarda gürül-gürül akan bir dünya
POYRAZ Beni korkutan yokluğun değil. Yokluğuna alışmak...
"Bazen bir acının içine sığan tek şey sessizliktir. Kelimelerin yokluğundan yapılmış bir sessizlik değil: Yokluğun kendisi olan bir sessizlik."
-
Yokluğun, cehennemin öbür adıdır
Üşüyorum, kapama gözlerini...
-
Yokluğun 1089 gune sigmis
