Yokluğunda Üşümek Yorumları ve İncelemeleri

Akıp giden zaman değil, zamansızlıkmış. Ansızın gerçekleşir bu karşılaşma. Kosmosun boşluğundan düşmek gibi bir boşluk. Düştükçe dipten uzaklaşmak sonra da kendi zamanının kollarında çıplak ve donmuş bir ağaç gibi üşümek… Evet üşümek zamanın vahşi kollarında. Tatar Çölü’nde donmuş bir ağaç gölgesine sırtını dayamış, o sarı, o toz boşluktaki gözler… Senden, benden, bizden başkası değil. Varoluşun yokluğunda, Tatar Çölü, bitmeyen ama bir çırpıda okunan bir yaşam gibi. Bu yaşamda Giovanni Drogo oluyorsunuz, onun hayalleri, umutları bitmez tükenmez; ama asla gerçekleşmez. Tıpkı sizinkiler gibi. Sayfalar boyu ilerlediğinizde içinizdeki korkmuş sesin: “Umut, var ettiğimiz çürümüşlükten başka bir şey değilmiş.” çığlığı sarsıyor duvarlarınızı. Duymamak, bilmemek, kaçmak bu çığlıktan nafile. Çıldırasıya bir sağırlık istenci… Kitabı okudukça kahramanın kendini tüketmesine, kendine duvarlar, mezarlar örmesine ve bunun adına umut demesine dayanamayıp” Aptalsın sen aptal! Umut diye bağlandığın şey kör bir bağnazlıktan başka bir şey değil. “derken buluyorsunuz kendinizi. Öfkeyle kitabı kapatıp, zamanın zamansızlığında dolanıp dururken, kitabın sayfaları arasında kaybolmuşluğunuzu bir kez daha görüyorsunuz. Tıpkı akreple yelkovanının aynı yörüngede dönüp durması gibi. Sahi zaman gerçek mi, yoksa bir yanılsama mı?

Tatar ÇölüDino Buzzati · İletişim Yayınevi · 201813,2bin okunma