Jean Louis Fournier, babasıyla olan anılarını birer sayfa halinde anlatmış. Babası çok iyi bir doktor olmasına ve hastaları tarafından sevilmesine rağmen, iyi bir eş ve iyi bir baba olma konusunda sınıfta kaldığını belirtebilirim.
Fournier'in en trajik anları bile komediye vurmaya çalışan bir anlatım şekli vardır. Burada da gülümseten sahneleri var ama onun altında bile çocuk kırgınlığını hissedebiliyorsunuz. Babasına çok kızdığım yerler oldu...varlık içerisinde ailesine yokluk yaşattığı için, eşini zor durumlara düşürdüğü için, çocuklarını okul ortamlarında bile babasının sarhoşluklarıyla alay edilme durumlarına düşürdüğü için, elindekilerin kıymetini bilmeyip hem kendini hem de ailesine zorluklar çıkardığı için ben kızıyorum..Fournier herşeye rağmen babasına kızgın olmadığını belirtiyor, ama hâlâ kırgın ki kitabın başında "Bu kitabı anneme ithaf ediyorum." yazıyor.
