Bitmis olan askin taht sahibi tahtina sahip cikamaz.
O taht artik geride biraktigina ait bir saygidir.
Yalniz birakmalisin ve ustune alinmayi da birakmalisin
Ki istedigin gibi bir tutkuda yol alabilesin.
bela*
Yanan Ormanlarda Elli Gün
Derebeyler traktör aldılar köylüleri topraktan sürdüler.Toprak aslanın
ağzında.Köylünün hali duman.Yazın.
beyin bu toprak meselesini yazın.
Şeyhler halkın bu sefaletine Allah yaptı diyor.Toprak derebeylerin hakkıdır diyor.Şeyhler,ölmüş bitmiş halktan vergileri topluyor.Yol parasını.
veremeyecek kadar fakir köylü bile şeyhe hissesini veriyor.Halk aç kaldıkça şeyhe yaklaşıyor.Traktör ne kadar çoksa,o kadar sefalet,sefalet ne kadar çoksa,o kadar şeyh ve müridi.
Sayfa 27 - YkyKitabı okuyor
Gitmiş gitmiş, gücü bitmiş, yol bitmemiş.
Bana mesken olan toprak,
Sen de savaşın izleri var.
Savaşa hazırlanıyor bu sürüler, bu atlar:
Ama biz bunların sabana koştuğunu da gördük.
Aynı esaret altında yol aldıklarını da
Barış umudumuz bitmiş değil yine de ...
Vergilius
Üstelik romatizmalarımı azdırsa da azdırmasa da yağmuru severim. Özellikle de sabah erkenden, gün benim gibi işi bitmiş bir ihtiyar için bile olasılıklarla dolu görünürken.
Sayfa 188Kitabı okudu
Kaşla göz arasında sene bitmiş ve ilkbahar gelmişti ki bu def a sislerle kaplı Şirakava sınırını aşıp daha ilerilere gitme arzusu doğdu içimde.
Yıllar önceme sesleniyorum, yıllar sonrama da bir anı olarak kalsın. Azar azar değişiyorum ama bu azar azar değişim kartopu etkisi yaratıyor, şöyle dışarıdan bir göz olarak bakınca fark ediyor insan. Büyüyorum, gelişiyorum, hâlâ şeklim belli değil yamuk yumuk. Yol çok uzun, direncim kırılıyor sanki ama geri de dönemem hiç değilse yarısı bitmiş yolun , olduğum yerde saymak da bana göre değil. Biraz daha insanî tarafımı özledim bugün. Nefretten, kinden,bencillikten, çıkarlardan bir parça olsun uzaklaşmak istedim. Hayat bizim sivri yanlarımızı törpülüyordu hani? Beni çok acemi bir ele teslim etmişler sanki, bütün güzel yanlarım küçülmüş, un ufak olmuş. Kötü taraflarım bir buzdağı gibi duruyor olduğu yerde. Bugün çocukluğuma dönmek istedim. Okuldan gelip,önlüğü bir kenara atıp ,ödevlerimi yarım yamalak yapıp, oyun oymaya gitmek istedim. Yazın çamurdan tabak çanak yapmak, saman yığınlarının içine atlamak, su deposunun üzerinde saatlerce oynamak, perdelerden elbise yapmak, çimende yuvarlanmak... Şimdi hepsi hayal gibi. Zaman çabuk geçiyor önemli olan anı yaşamak bugün bunun farkındalığını yaşadım. Bunların yanı sıra belki bunu demek için erkendir ama yaptığım hiçbir şey için pişman değilim. Kocaman bir iyi ki demek istiyorum başarılarıma, hatalarıma, doğrularıma, yanlışlarıma, tüm yaşanmışlığıma.
Olmaz diye bir şey yoktur.
İsteyen ve hisseden ben olacaksam bu mümkündür. İstek ve hislerimi kaybetti isem ya da onları da başkaları bana verecekse o zaman yol bitmiş demektir. Zaten kaybettiğimizde o değil midir?
2 ay... Yalnızca 2 ay.
Bugün 15 Nisan pazartesi. Dün yurda geldim. Ve dün, evden yurda son gelişimdi, evden yurda son yolculuğumdu. İlk kez bu kadar garip hislerle adım attım bu yurdun bahçesine. İlk kez yurda farklı bir gözle baktım. Sanki yıllar geçmiş de yeniden gelmişim gibi. Biliyorum ki 2 ay sonra sınava girdiğimde birçok şey bitmiş olacak. Ve o zaman da içimde,
"son yaşadıklarımdan sonra 'kendim' diye bir şey kaldı mı bilmiyorum. talan edilmiş, toz toprak içinde bir şavaş alanındayım demek daha doğru olur. savaş bitmiş, ben yenilmişim hem kendime, hem ruhumu kemirenlere. mutlak bir sessizlik var içimde, yol sisli ve karanlık. beynimi ve ruhumu uyuşturan ilaçlarla yürüyorum ama yaşamıyorum..."
