Yollar düğümleniyor
Daha hiç kendimiz olamamışken, başkaları olmayı sindirdik içimize. Kirlendik; lekelendik iliklerimize kadar. Öylesine sindirildik ki, korkuyoruz konuşmaya bile. Ya da belki en çok konuşmaktan korkuyoruz. En çok, bizi kalbimizden vuracak kelimelerden korkuyoruz belki de. Ağır suskunluklar ardında güvenlikte hissediyoruz kendimizi.
- Yollar Düğümleniyor -
"Daha hiç kendimiz olamamışken, başkaları olmayı sindirdik içimize."
Sayfa 69Kitabı okudu
Yollar düğümleniyor
Her sabah kalkıp deli gömleklerini hayat diye geçiriyoruz sırtımıza.
İşte Kudüs...
Toz bulutunun içinde duvağı dağılmış bir gelin gibi... Kırılmış parmaklarından sızılar damlattığı ağzı kırık bir testiden,
Bakır bir maşrapaya su dolduruyor. Cebelü'l-Mükebber'den bir Bilal sesi bir Ömer gülüşü, Kıble Mescidi'nden yükselen ezan ağıdına karışıyor, Yollar düğümleniyor yolcunun hançeresinde,
Bir dua ritmiyle kaldırıp ellerini,
"Lâ havle ve lå kuvvete illâ billâh" diyerek
Bakıp Yukarı'ya
Bir pervanenin, kandilin alevine dokunduğu gibi Dokunuyor Kudüs'e.
Dağlandım da Bir Dağ Olamadım
Ayak seslerimin boğazında düğümleniyor sessizlik. Her düğümde bir dolunay, gözlerinde gece ve yalnızlık yağmurlarında hatıralar düşüyor odama. İçimden konuşmaktan yoruluyorum çoğu zaman. Hangi cümleyi tutup dışarı atsam bin pişmanlık ölçüsünde boyumu öğreniyorum. Sımsıkı sarıldığım sözlerde ise kan revan içinde kaldığımı görüyorum. Sahip olma