“İnsanların madenler gibi (farklı karakter ve değerde) olduğunu görürsünüz. Onların Cahiliye döneminde hayırlı olanı, Müslümanlıkta da hayırlıdır; elverir ki dinin ruhunu kavramış olsunlar. Siz en hayırlı fertleri, yöneticilik vazifesinden imtina eden kişiler olarak görebilirsiniz. En şerli fertlerin de ikiyüzlü kimseler olduğunu görürsünüz ki onlar, birileriyle bir yüzle diğerleriyle de başka bir yüzle düşüp kalkan kişilerdir.”
[Buhari, Menâkıb 1; Müslim, Fedâilu’s-sahâbe 199]
Bir gün büyük adamlar olacaksınız, baylar ve bayanlar. Okur yazar olacaksınız, kalem sahibi olacaksınız, akademisyen olacaksınız. Majesteleri size danışmanlık teklif edecek, üst düzey yöneticilik vadedecek.
Sizden karşılık olarak, o çırılçıplak ipek yatağında uzanırken, pirelerini kovalarken, aşktan sözetmenizi, erdemden, onurdan, devrimden sözetmenizi isteyecek sahte bakışlarla.
Zihninizin ırzına geçecekler.
Tüketecekler sizi...
Görüyor musun, içimdeki bu altüst oluşlardan dış varlığım da etkilendi. Sonsuza kadar burada kalmak istediğimi sanmamalısın. Buradaki yöneticilik görevini üstlenmek istemiyorum ve daha büyük bir şehirde çalışma olanağı var. Neyse bunu bir başka zaman konuşuruz. Sana sadede burada niçin bu kadar anlamsızca fazla çalıştığımı anlatmak istedim; sen belki bu köşede sıkılıp kaldığımı düşündün. Fakat durum öyle değil. Koyduğum bir hedefe doğru, tek bir hedefe doğru deliler gibi çalıştım; bir yandan da para biriktirdim ve cimrice yaşadım, tam bir pinti gibi.
Ülkemizi, öldürücü bir hastalık yiyip bitiriyor. Yani yönetici sınıfı artık yöneticilik etmek istemiyor. … her zaman söyledim: yönetmek seçkinlerin bir hakkı değil, temel ödevidir.
