Bir nesneye içsel veya somut sahip olmak diye bir şey yoktur.. İnsan sadece kendisine sahip olur.
Ego şahlanmış bir at üzerindeki şövalye gibidir. İd, zevk temelli bir istekler ve aşırı ısrarcı temel enerjinin çıkış noktasıdır. İsteme güdüsü ve sahip olma ihtiyacı varlığın özsever beslenme arzusundan doğar ve oraya hizmet eder diye düşünüyorum
Tatmin edici. Hatta ben, aslında kendisine de sahip olmadığı kanaatindeyim.
İrade yetisinin kısıtlı halinden mi? Yoksa ben'e sahip olan nedir?
Aslında irade diye adlandırdığımız seçimlerin de bazı biyolojik, formülize edilebilir süreçlerin sonucu olduğu fikriyatındayım. Bilmiyorum belki sığ bir görüş olabilir ama insanı Thomas Hobbes gibi, işleyen bir saat çarkına benzetiyorum.
Birey iradesini ve evrenin işleyişine determinizm üzerinden sorgulamışsınız. Ben de, maddenin determinist ilkelere göre hareket etmeye mecbur olduğunu düşünüyorum. Psikolojik ve sosyolojik kanıtları epey çoktur fakat din öğretileri ve insanın kendisine gereğinden fazla anlam yüklemesi, varlığın yetkinliğini ulvi mertebeye çekmeye meylediyor
Ki ben o görüşe katılmıyorum.
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.