restoranlara falan gittiğimde bir ağız dolusu yiyeceği ağzına tıkıştırıp kahkahalar atan insanları gördüğümde garip bir ruh hali içerisine giriyorum. bir de bakıyorum ki, ben de aynısını yapmak için oradayım. eminim ki anı yaşayıp yanındaki insanlarla mutlu olmak kulağa daha hoş gelen bir tercih olurdu ama bu konuda normal değilim. sanırım ki anormallerin normalleştiği bir dünyada benliğimin anormalliklerini size normalmiş gibi sunmam da bundan dolayı. kendimiz olmaya zamanımız olmalı.
şu yukarıda yazan alıntı sadece iki cümle ve dokuz adet kelimeden oluşuyor ama beni soktuğu karmaşık ruh hali için yeterli kelime bulamıyorum, bugüne kadar icat edilmiş sözcükler içimdeki icat edilmemiş sözcükleri anlatmaya yetmiyor
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.