Hayatın ritmini yakinen hissedebilmek yoruyor mu sonunda insanı acaba,Neyi bulsan hep bir şeyler eksik..Ölerek dinlenebileceğini düşünüp başka bir yerde belki de yeniden ritme dahil olabilmeyi düşlemiştir yazarımız..
Resul hocam incelemen oldukça dinlendirici:)
Ölmekte benzer bir duyguysa gelsin burdayız..
Zira yorgunuz:)
Hocam öncelikle mesajı almışsınız.
Anlatmak istediğim, yorgunluk, ritim ve dinlenmeydi. Ama final kısmına karşıyız :)
Evet yorgunluklar var, hayatın her yerinde. Bugün ve yarın da olacaklar. Ama yaşama kendi eliyle son vermek bir kaçış ve edebiyat dünyasında çok sık. Kaçan kaçana...
Yorgunluklar karşısında önerimiz dalgaları dinlemek :)
Yazarımız doğru hatırlıyorsam eşine bıraktığı mektupta kafasının içinde o dayanılmaz sesleri yeniden duymaya başladığını söylüyordu ölmeye dalmaya gitmeden önce..
Şimdi Suskunlar kitabını okuyorum hikaye de Eflatun isminde bir musikişinas var ve kafasının içinde susmak bilmeyen bir sesten bahsediyor sürekli kendisini çağıran..Ondan başka duyan yok bu çağrıyı..Eflatun bu sesi dinleyip peşine düşmeyi tercih ediyor yazarımız ise o sesleri kesmeyi tercih ediyor..Hayat böyle bir şey sanırım tercihlerle yeniden rota oluşturulup duruyor:)
Ama size katılıyorum çünkü kafamın içinde sesler yok ve dalgaları dinleyebiliyorum:)
Suskunlar'da güzel alıntılar geliyor, takip ediyorum. Seslerden konu açılmışken, Faruk Duman'ın Seslerde Başka Sesler kitabını anmasak olmaz. #98332685
Belki de çok ses geldiğinde en iyisi susmaktır. Vakti zamanında birisi "Susmak ne çok konuşmak," demişti.
Suskunları da okumam lazım demek ki, çok ses dinledik bu ara.
En iyisi dalga sesi :)
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.