O Eski Hücreye Benzer Ki
Ziya-yı şemse kapanmış bütün deriçeleri
Bir öyle hücreye benzer ki ömrümün kederi:
Gubar-ı ye's ü fena sinmiş orda elvana
Emel, heves bırakılmış sükut ü nisyana,
Bütün hadayık-ı histen o toplanan ezhar
Uyur mekaabir-i minada bi-ümid-i bahar.
Bu penbe gül, bu karanfil ağır ağır erimiş
Üzerlerinde değiştikçe her mükedder kış.
Ocak harab ü tehi, lamba kimsesiz, a'ma,
Bu samt-ı haste eder hüzn ü uzleti ima.
Soluk cidara asılmış, durur garik-i melal
O çehreler ki uyur gözlerinde eski hayal...
O eski hücreye benzer ki ömrümün kederi
Çekilmiş ufk-ı teselliye karşı perdeleri ...
Ahmet Haşim
O Eski Odaya Benzer Ki
Güneş ışığına kapanmış bütün pencereleri
Öyle bir odaya benzer hayatımın üzüntüleri;
Karamsarlık ve yokluk tozu sinmiş orada renklere
Umutla istek bırakılmış susup unutmaya,
Bütün duygu bahçelerinden toplanan o çiçekler
Uyur sırça mezarlarda bahardan umudu kesmiş.
Bu pembe gül, bu karanfil ağır ağır erimiş
Üzerlerinde değiştikçe her üzüntülü kış.
Ocak yıkık ve boş, lamba kimsesiz, kör,
Bu hasta susuş acıyla yalnızlığı anımsatır.
Soluk duvara asılmış, durur sıkıntıya boğulmuş
O yüzler ki uyur gözlerinde eski hayal ...
O eski odaya benzer ki hayatımın kederi
Çekilmiş avunma ufkuna karşı perdeleri...
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.