Düşüne düşüne düştüğüm kuyudan çıkamam ben.
Ben ki dipsiz düşüncelerde boğulan yüzmeyi unutmuş balık.
Uçmayı öğrenmeden göçmeye mecbur kalmış bir kuş.
Hani nerede bu kurtuluş?
"Bir duruşu olmalı insanın bir bakışı, bir anlayışı
Bir aşkı, bir davası olmalı.
Gökyüzüne bakmayanların kalbi daha çok kirlenir.
Ve insan en çok göğe vurgun, sonra zifiriliğe, şiire ve hep Allah'a
Uçmayı öğrenmeden göçmeye mecbur kalmış bir kuş gibi kalbimiz...
Ah şu yalnızlık kemik gibi ne yana dönsem batar. Çünkü kırıldım saç uçlarıma kadar.
Şu küçücük kalpte nice hakkın yüklü beni kabullen kendini yanına al gidelim.
Çıktığım her yerin kapısını sert kapatmamla tanırken senin kapın çarpmasın diye arasına elimi koydum.
Şimdi yoksun üstelik, uzaktasın, ellerin yapayalnız bilmiyorum, gözlerin dalıyor yine hep benim için olmalı. Yine biri çıksa nasılsın dese alışkanlıkla iyim diyecem... Neyse bitti o şiir başka mısraya gerekmez."
Şiirin yalnızca bir mısrasını anımsayarak yazdım o dizeleri hocam, şiirin aslını merak eden arkadaşlar için bırakıyorum buraya...
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.