Geçen gün eve giderken parktan geçiyordum. Bir tane yaşlı amca üç tane de küçük çocuk vardı. Çocuklar oyun oynuyor. Eskiden olsa 'aa ne güzel dede torunlarını parka götürüyor' diye düşünür gülümserdim. Șimdi ise çok daha kötüsünden şüpheleniyorum. O parktan geçerken adımlarımı yavaşlatıp 5-10 dk o amcayı izlememe neden olan şey bitiriyor işte her şeyi. Biz insanlığın ölmüş olduğunu bilerek, daha kötüsü bunu duymaya alışmış olarak yaşıyoruz.
Yazınızı okurken aynı çaresizliği hissettim. Dediğiniz gibi biz burada dururken birileri bunları yaşıyor... Ne denir ki... Neyse. Elinize sağlık merak ettiğim bir kitaptı. Güzel bir inceleme olmuş :))
Biliyor musunuz belki dinlemişsinizdir yazarın TEDX konuşmasını, bir makale yayınladık diyor, okunma sayısı hızla arttı. Belki mağdurlardı, belki sizler bizlerdik. Belki de iğrenç fantezilerine ilham arayanlardı.
Şu cümleyi duymuş olarak okudum bu kitabı, bunu bilerek. Bunu yapabilecek insanların varlığının farkında olarak.
Gözlerimizi dört açmak zorunda kalmamız bile ne acı ama biz söylüyor, biz işitiyoruz. Keşke daha yüksek söyleyebilsek, keşke bunları seçtiğimiz insanlar konuşabilseler, keşke normalleştirmeseler bu iğrençlikleri, bir kereden bir şey olmaz demeseler. O bir kereden öyle çok şey oluyor ki.
Okuyun ve okutturun mutlaka, teşekkür ederim yorumunuz ve dikkatiniz için.
Haklısınız. Keşkeler o kadar çok ki... İzlememiştim konuşmayı, ama en yakın zamanda izleyeceğim. Ben teşekkür ederim :)
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.