Babası...Evlâdı defin edilip eve geldiği esnada;
↺
"Donmuş yolda karın üstünde debelenirken hırpalanmış çiçekleri kadına (çocuğun annesine) uzattı. Tam o anda köşede, İlyuşeçka'nın yatağının yanında çocuğun yan yana duran ayakkabısını gördü. Ev sahibi koymuştu oraya; eski, rengi atmış, derisi kırışmış, yamalı bir ayakkabıydı... Snigirev(babası) bunları görür görmez ellerini havaya kaldırarak o yana attı kendini, oğlunun kunduralarının üstüne kapanarak birini kaptığı gibi tükenmez bir özlemle öpmeye, "İlyuşa'cığım, anam, babam İlyuşa'cığım! Ayacıkların nerede senin, ayacıkların nerede?" diye hıçkırmaya başladı."(syf.1021)
Bu bölümü okuyamamıştım, ayni şimdiki gibi, gözüme toz kaçmıştı .. 😞
🥺 sanki benim canımdan bir parçaydı, o şekilde etkilendim bende.
You need to log in to be able to comment.