Özdemir Asaf okurken onu anlamış olmanın burukluğu sızıyor artık sayfalarına. Eskiden şiir sevdiğim için okurdum şimdi kendime rastlamak bana dair bir şeyler bulup oraya saklanmak ister gibi. Ya da aynı yollardan geçmiş, aynı ayak ve ayakkabıyla olmasa da aynı yolun yorulmuşu olmak, anlaşıldığından emin olduğunun huzurluğu suskunluğu sarıyor bazı şiirlerde. Asaf bu kitabında bazı şiirleriyle tam da bunu yaptı. Onu anlamak acıtsa da yalnız olmadığımı bilmek iyi geldi. Şiir başkaydı benim için hep yazılmışların en samimi olanı en yüreğime dokunanıydı sanırım hep de öyle kalacak.
“Öyle bir kelime söylesem ki diyorum,
Dışarıda bir başkası kalmasa.” (sf 49)
Bence o kelimeyi söylemiş artık hepimiz içerdeyiz…
Emeğine sağlık yine nitelikli keyifle okunası bir inceleme yazmışsın. 👌☕️📚
Ben de teşekkür ederim. ☺️
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.