Geçenlerde dolmuşta bir kadının telefon konuşmasını duydum karşısındaki kadına şöyle anlatıyordu “ gece beşte eve gelen hayırlı bir yerden gelmez ya ne diye soracağım nereden geldiğini yalan söyleyecek sorsam bile, artık konuşmuyoruz aynı masada kahvaltı yaptık ben çocuğu aldım çıktım yüzünü görmeyeyim de çocuk okuldan çıkana kadar beklerim akrabama kahve içmeye gidiyorum çocuğu okuldan alınca da annem gile geçerim eve akşam dönerim o da evden gitmiş olur gece beşte gelir yine o beni görmez ben onu görmem” başka bir yerde olsak hayretten küçük dilimi yutardım ama orası gözlerimi büyütecek kadar hayret etmeye müsaitti ve içimde bir şeyler cız etti ah dedim bu insanlar ne umutla ne heveslerle evlenmişti zamanında ne oldu da hepsi hayal oldu! Ah dedim o küçük çocuk ailenin ne olduğunu bilmeden babasını görmeden mi büyüyecek! Ah dedim sonra aklıma Didem Madak geldi benim ahlarım bitmez dedim içimde bir Didem Madak sevdası varken…
Bu manzaralar o kadar çok ki.. Görsel etkileşimin gölgelediği acı gerçekler mi desem. Çoğunşuktaki genal ahlak eksikliğimi desem..
Bireyin aile kavramını tam bilememesi yine genel ve yaygın sorunlarımızdan.
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.