Bence takmamak değil de farkında olmak ve kabullenmek en büyük adım. Sonrasında ise çözümlemeye çalışmak, çözümlenemeyecek noktada ise uzman desteği almak :)
Seymaa haklısın öyle de kabullenince de zihnimi meşgul ediyor. Belki de kabullenmek ile takmama kavramlarını bendeki haliyle karıştırıyorum. Ya da ben kabullensem de karşı taraf kabullenmiyor, çözüme yönelmiyor. O vakit de takmamaya çalışıyorum. Çözümlenemeyecek şeyler için de insanın kendini yipratmasi çok saçma, sonuçta olan kendini üzen duyarli kişiye oluyor. Karşındaki de çok da fifi modunda. Allah a şükür uzman desteğine ihtiyaç duymadım, duydumsa da farkında değilim.
Seymaa evet, aciz kalma korkusu. Ama herkes aciz. Önce can, sonra canan, deniliyor. Can ve canan hangisi? Beni de karşımdakini de Allah yarattı sonuçta. Adalet paylaşımı eksik veyahut yanlış.
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.