K. (@Zerdali) yorum yaptı: "İyilik yap, at deryaya." Kimi zaman, okunan kitapla ilgili 3-5 basit cümle neredeyse 150-200 beğeni alır, kimi zaman bir kitabı alıp almamamıza yetecek kadar ışık tutan bir inceleme 4 beğeni alır. Benle de 5 oldu. Abdülhamit Dönemi ile ilgili elimdeki kitapları karıştırırken, bu aralar sık sık aklıma düşüyor çünkü, birden gözüm Mehmed Akif'ten Nükteler'e kaydı ve onu incelemeye başladım. Kitapta, Kuntay'ın Üç İstanbul'undaki Şair Raif'in Mehmed Akif olduğunu hemen herkes kabul etmektedir gibi bir cümle var. Hangi kitapmış bu diyerek açtım ve incelemenizi okuma şansını buldum. En azından 1 okur için ihtiyacı olan bir yazıyı paylaştınız. Çok teşekkür ederim.

Yasin YALÇIN isimli okurun asıl gönderisini gör

23 Aralık 2018 11:07

"İyilik yap, at deryaya." Kimi zaman, okunan kitapla ilgili 3-5 basit cümle neredeyse 150-200 beğeni alır, kimi zaman bir kitabı alıp almamamıza yetecek kadar ışık tutan bir inceleme 4 beğeni alır. Benle de 5 oldu. Abdülhamit Dönemi ile ilgili elimdeki kitapları karıştırırken, bu aralar sık sık aklıma düşüyor çünkü, birden gözüm Mehmed Akif'ten Nükteler'e kaydı ve onu incelemeye başladım. Kitapta, Kuntay'ın Üç İstanbul'undaki Şair Raif'in Mehmed Akif olduğunu hemen herkes kabul etmektedir gibi bir cümle var. Hangi kitapmış bu diyerek açtım ve incelemenizi okuma şansını buldum. En azından 1 okur için ihtiyacı olan bir yazıyı paylaştınız. Çok teşekkür ederim.

@Zerdali ·

23 Aralık 2018 11:22

Mehmet Akif'ten Nükteler sy.9 Akif denince zihinlerde nasıl bir portre canlanıyor? Sanırım Mithat Cemal Kuntay’ın “Üç İstanbul”da cizdigi Şair Raif’inkine benzer bir portre (Hemen herkes romandaki Şair Raif tipinin Mehmed Akif’e tekabül ettigini kabul etmektedir.), üç aşağı beş yukarı başka zihinlerde de canlanmaktadır. Şair Raif'i şöyle anlatıyor Kuntay: “Bu Raif zaten acı adamdı; tesadüfen güldüğü olursa, yüzü rahatsız olurdu. Dostlarını her gün muayene eder, dünkü adamı bugün aynı adam bulmazsa, bırakır kaçardı; ona göre insan, havasız yaşaması lâzım olan mumyaydı, haricî havaya bir tarafı değerse çürürdü. (...) Herkese kızmaya niyetlenerek sokağa çıkardı. Zaten sokaktan tiksinirdi. Ve ‘Ah, evimden çıkmayabilsem!’ derdi. Caddelerden tenha sokaklara sapar, vücudunu duvarlara çevirerek kaçıyor gibi yürürdü. Selamını kimseye vermemek için eliyle beraber cebinde saklardı. Para bilmezdi; insanlığın parasız devrinde yaşıyor gibiydi. Lâkırdıya budala, sükuta kibirli diyordu. Makırköyü’nde ağlayan dostu varsa, Erenköyü'nde güleni affetmiyordu. Çiçekler, yıldızlar yüzüne yağsa yine somurtkandı.”

Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.