Matt Haig
“Şu kadarını anlamıştım ki insanlar yaşlandıkça hayatları giderek kötüleşiyordu. Dünyaya küçücük eller, küçücük ayaklar ve sonsuz bir mutlulukla geliyordunuz ve ellerinizle ayaklarınız giderek büyürken mutluluğunuz yavaş yavaş buharlaşıyordu.”
Onun gibi çok insan var mı bilmek isterdim. Ezici çoğunluğun, özellikle Yeni Kitle insanlarının sanatın hiçbir türüne azıcık olsun ilgi duymadığını elbette biliyorum. Ama bunun nedeni onun gibi olmaları mı? Yoksa hiç dert etmemeleri mi? Yani, sanat gerçekten onları rahatsız mı ediyor (ve bu yüzden yaşantılarında hiç yer vermiyorlar) yoksa gizliden gizliye onları sarsıyor ve ürkütüyor da, kendilerini sanatın can sıkıcı olduğuna inandırmak zorunda mı kalıyorlar?
Hayatlarımızdaki en büyük trajedi belki de, özgürlük mümkün olduğu halde yıllarımızı aynı eski kalıpların içinde tutsak kalarak geçirmemiz… İnsanları çekincesizce sevmeyi, sahici olmayı, çevremizdeki güzelliklerin tadını çıkartmayı, dans edip şarkılar söylemeyi isteyebiliriz. Ama biz her günümüzü hayatımızı eksilten iç sesleri dinleyerek geçiriyoruz.
Okur Takip Önerileri
"Kendinizi görebilmeniz için hayatı bir anlığına durdurmanız gerekir. Fotoğraf makinesinin karşısında yaptığımız gibi. [...]
Hayat ise sürekli hareket halindedir ve kendinizi asla gerçek olarak göremezsiniz."
Sayfa 191Kitabı okudu
"Hayatta her şey gözünüzün önünde sürekli değişiyor; hiçbir şey kesin değil; sizi tedirgin ve huzursuz eden olayların nasıl dengeleneceğini, nasıl sonuçlanacağını bilememek bitmez tükenmez bir kaygıdır."
Sayfa 101Kitabı okudu