Şüphesiz her insan kendisini kuşatan hava tabakasına kendine ait bir koku bırakır ve duyu izlenimlerinin daha önce bahsedilen iki yönde gelişimi —ondan hoşlanma ya da hoşlanmama olarak özne yönündeki ve onu tanıyıp bilme olarak nesne yönündeki gelişimi— arasında birincinin ikinci üzerinde açık ara hüküm sürmesine neden olması, sonuç olarak ortaya çıkan koku izlenimi açısından temel önemdedir.
Karşısındakine gerçekten bakmayan kimse aslında kendisini görünmekten bir ölçüde korumuş olur. İnsan karşısındaki için, o kendisini gördüğünde değil, ancak kendisi onu gördüğünde bütünüyle mevcut olur.