Bizde tarikatlar 100'e yakındır, bunların ayrıca yüzü aşkın şubeleri vardır. Yalnız bizde böyle değil bu... Hıristiyanlıkta, Musevilikte, yetmiş beşe yakındır tarikatlar... Bunları, gireceğim yolu seçmeye çabalarken okudum biraz... Şunu gördüm. Araplar mezhep kurucusudurlar. Biz Türkler, tarikat kurucusuyuz. Arap mezhepleri sufiliğe, Türk tarikatları tasavvufa dayanır. Tasavvufa göre dünyada her şeyden önce güzellik vardı. İbadet bu güzelliğe tutkunluktur. Bu sebeple Türk'ün bağlanacağı inanç, Allah korkusundan değil, Allah sevgisinden gelir. Okudukça tasavvufun yalnız Türk'e mahsus bir yol olduğunu anladım. Türk illerinde doğmuş, Anadolu'da gelişmiştir. Türk tasavvufu, şamanlıkla İslamlığın karışımıdır. Buna biraz da yeni Platonculuk katılmış Roma Anadolu'sundan kalıntı... daha doğrusu Stoisizm... Anadolu'ya Şeyh Ahmet Yasevi adına halifeleri yaymıştır tasavvufu... Bunların hepsi dünyadan el çeken basit köylülerdir, bence... Pir Dede, Keyifli Baba, Horoz Dede, Aptal Musa, Avşar Dede, Akyazılı Baba, Kudümlü Baba Sultan, Sarı Saltık... Bunlar köylü halkı etkilemişler, Anadolu'nun İslamlaşmasını, bir anlamda Türkleşmesini sağlamışlar. Anadolu bu tohuma o kadar uymuş ki, Yunus Emre gibi kocaman bir dahi sanatçı yetiştirmiş...
Sayfa 80 - İthaki Yayınları, 1. Baskı, 2005, Birinci Bölüm, Esir İstanbul, 3Kitabı okudu
Bunlar, şu alnımda bir parça kırışıklık, bir parça hüzün görmek için canlarını verirler, dedi. Eğer kendileri gülemiyorsa başkaları da gülmesin isterler. Mutluluğa, mutlu insanlara tahammülü yok bunların. Kendi bataklıklarına çekmek isterler herkesi. Onlar için yaşam budur. Bataklıktaki pis kokular, çürümüşlük ve hastalık.
Kimlerden bahsediyorsun Ali Amca? Neden öfkelendin bu kadar? diye sordum.
Yaşamın büyüsü korkutuyor onları. Bu büyü ile başa çıkamayacağını düşünüyorlar. Korktukları için yok saymayı tercih ediyorlar. Yok saymak da yetmiyor bazen. Güzellik adına ne varsa öldürüyorlar. Kalplerinin karanlıklarındaki ölüm çığlıklarına kulak veriyorlar sürekli. İnsanlar çıldırmış gibiler. Bir yaprağın yüzeyindeki yumuşak yaşamı görmektense o yaprağı demir ayaklarının altında çiğneyip toprağa gömmeyi tercih ediyorlar, dedi.
Sayfa 25Kitabı okudu
"Söz ola kese savaşı söz ola kestire başı." Yunus Emre
Sayfa 148Kitabı okudu
Kavganın yüceliği dururken kaçmanın aşağılık sınırlarına gizlenmen neden?
Sayfa 87Kitabı okudu
“... Velhasıl padişahımla dağda bu derviş Yunus’a rast geldik. Yol soracaktık O garip şeyler söyledi ve “bilmem” deyip durdu. Padişahımız da buncağıza bir kese altın vermek istedi. O sırada bu derviş ‘Tapduk Sultan dergâhında dağlara taşlara, “Altın ol!” dese, altın olur Allah kulları var’ dedi. Küçük dillerimizi yutayazdık. Çünkü bu derviş konuşurken eliyle işaret ettiği dağlar taşlar, odunlar ağaçlar altına dönüştü. Hepimiz, benim gördüğümü görüyor mu diye birbirimize baktık. Gazi Han’ımız dahil böyle bir şeye şahit olanımız yoktu. Korktuk. Yerimizden fırlayıp bağrışmaya başladık. Sihre uğradığımızı düşündük. Atlarımız yerlerinde duramıyorlar, kişniyorlardı. Bir fırtına çıktı zannedilirdi. Ne oldu anlamadık Derken bu derviş, ‘Bunlar dünyadır padişahım, dünyalıktır. Bir şeye yaramaz. Yine taş taş olmak, ağaç ağaç olmak hoştur.” deyince her şey eskisi gibi oldu, ortalık yatıştı, ağaçlar ve taşlar eski hallerine döndüler. Gördüklerimizin serap veya hayal olduğunu tartıştık. Gazi Han bir sihre uğradığımızı söyledi, ‘Derhal buradan gidelim!’ dedi. Peşimizde Alamutlu Haşhaşiyyun fedailerinin olduğunu da biliyorduk. Bu sebeple herkes derhal atlanıp kaçmak istedik. Ne var ki benim gönlüme bir keramet ıtırı yayılmıştı; şimdi huzurunuzdayım.”
Sayfa 220
