"Seni, bağırabilsem seni,
Dipsiz kuyulara,
Akan yıldıza..."
Diyor 
Ahmed Arif ve kıymeti bilinmeyen aşkını kalemlere, kağıtlara bağıra bağıra anlatıyor. Hem de ne anlatmak...Bu sözlere taş olsa erirdi diyor insan ama ne yazık ki bazı kalpler taştan daha sert olsa gerek ki Ahmed Arif'in Leyla Erbil'e olan aşkı karşılıksız kalıyor.
Ey, hüzne bulanan saf ruh!!
Hikaye ve anlatım tarzı pek güzel değil. Hatta 7 bile şaibeli geldi gözüme :) Yalnız hikaye yüreğime dokundu. Çok buruk, boynu büyük, hassas bir yüreğin hikayesi...
İçinde saflık ve onun getirdiği o masumane güzellikten başka bir şey barındırmayan hanım hanımcık kızımızın neye dokunsa kururttuğu neye göz koysa çıkardığı bir takım olaylar dizisi.
Dediğim gibi dili hiç hoş değil. 
Madame Bovary
#179180955 okurken bu kadar zorlanmadım. Sanki hikaye değilde Sefilleri okuyormuşum ağırlığı vardı üzerimde. Öyle zor ve ağır ilerliyorduki sayfalar suratıma tokat gibi çarpıyordu. 56 sayfacık bir şey 9 sayfa giriş falan derken çıkar. 4 sayfada hikayelerdeki boşluklardan gider 40 yapar Milliyetçe Hareket Partisinin 40. Yılı kutlu olsun :) ama zulm gibi geldi. İsimler, şehirler köyler derken karma çorman oldu hikaye. Peki neden 7? Çünkü o acıklılık yüreğime dokundu. O karşılıksız ve hiçbir şey gözetmeden sadece olduğu gibi yürekten gelen o sevgi o gerçek işte aranılan o sevgi ve bunu gösterebilmek hatta verebilmek için girilen o mücadele çok güzeldi. Ama hanım kızımız bildiğin lanetli doğmuş.... :) Flaubert reisin tek amacı duyarlı Ruhlara dokunmak. Bu eseri yazmasını amacının bu olduğunu söylüyor. Gerçekten de öyle oldu ve ruhuma dokundu yoksa 7 puan dahi vermezdim.
Belkide Flaubert bize sevgide yegane amacın kaybetmek olduğunu göstermek istiyordur. Kim bilir? Kaybetmek ve üstüne koyarak sevmek. Daha fazla daha fazla. Sonrası İlahi saadet...
