Bazen kıvrılıyor, bazen eğiliyor ve bazen de bükülüyordu hiç olmadık yerlerde.
Kırmamak dökmemek için elbette.
Fakat bazı zamanlarda alabildiğine asi ve dik başlıydı.
Yıkıp geçiyor, kırıp geçiyor, söküp geçiyordu.
Ne varsa berisinde, katıp önüne ilerliyordu.
Dosdoğru. Şaşmadan, şaşırmadan.
"Kahveci Ali, 100 kuruş."
"Eskici Yusuf, 50 kuruş."
"Hallaç Asım, 75 kuruş."
"Bakkal Ahmet, 100 kuruş."
"Terlikçi Adem, 200 kuruş."
Sırada küçük, cılız bir oğlan vardı. Bir önceki bağışçının çocuğu sanan memur, öfkeyle, yürüyüp yol vermesi için işaret etti. Ama çocuk yürümedi, büyük bir ciddiyetle bütün servetini çıplak masanın üzerine bıraktı:
"Hasan, 5 kuruş."
Suratsız idare memurunun birdenbire gözleri doldu...
Ben Gömlek.
Yusuf'un zaferine, Züleyha'nın mağlubiyetine şahitlik eden gömlek.
Evet kardeşlere ihanetin menşei Kabil'di. Masumiyetin, sevginin, güzelliğin kaynağı ise Habil. İsyanın kaynağı Kabil'di. Teslimiyetin, inancın menşei Habil. Ve yine doğrunun dayanağı Habil, yanlışın dayanağı Kabil'di.
Bütün bu olanlar unutulacaktı.
Bir daha hatırlanmayacak ve asla konuşulmayacaktı.
"Unutulacak!" denilen şey unutulur muydu? Belki de en çok unutmaya çalışılan,
üstü örtülüp kapatılan hatırlanır ve hatırda kalırdı.
Yakup sabretti.
Her şeyi Rabbine arz etti.
Telaş ve feryat etmedi.
Gözündeki yaş yüreğinin yangınındandı.
Yürek yanar göz yaşarırdı.
Yakup'un da yüreği yanmış gözü yaşarmıştı.
Lakin sabır, müşkülün miftahıydı.
Yakup da bu anahtarla müşkülünden feraha doğru kapı aralayacaktı.
Ne kadar da zor değil mi?
Kötülüğe karşı iyilikle karşılık vermek.
Kötüye karşı iyiyle mukabele etmek.
İyi, güzeli arzulayıp temenni etmek.
Çok zor bunu yapmak.
Söylemesi çok kolaydır belki ama bunu tavsiye etmek kadar kolay değil yapması.
Hâsılı Allah bir şeyi dilemedikçe, kul onu dileyemiyor, gücü ve iradesi o şeye güç yetiremiyor. Allah'ın izniyle işler görülüyor, felekler döndürülüyor, kulaklar işittiriliyor...
Yusuf'u gördü Züleyha.
Bu hayalinde görüp de sevdiği değil miydi?
Bu Potifar'da yanıldığı aşk değil miydi?
Bu Potifar'da yanıldığı gönül yangını değil miydi?
Evet, tam da kendisiydi! Düşünde gördüğü Yusuf'un ta kendisiydi.
Yusuf'u gördü Züleyha.
Tanıdı Yusuf'u, hatırladı düşünü.
Düşünde hayran olduğunu...
"İnsan insanı işi düştüğündemi" mi hatırlardı?